“هوالمحبوب”

زیر باران دستهایمان باز بود ، لبخندِ از شادی روی لبهایمان ، می چرخیدیم . . .

صورتمان رو به آسمان بود و قطرات یکی پس از دیگری کوبیده میشدند

رویش  چشم بسته بلند بلند آواز میخواندیم و میخندیدیم !

همان آوازی که آن روزها همه با شنیدنش میگفتند چقدر قشنگ است .

 هیچکس در حیاط نبود همه از ترسِ خیس شدن رفته بودند به کلاسهایشان. . .

یکی از آن سر سکو داد زد : دیوانه ها بیایید خانم سرکلاس است .

هردو ایستادیم تازه فهمیدیم موشِ اب کشیده شده ایم .

صورتمان را با دستان خیس پاک کردیم و بزور از آن باران دل کندیم ، دویدیم .

پله ها را یکی دو تا می پریدیم تا رسیدیم طبقه آخر .

تا وارد شدیم همه با تاسف به ریختِ داغان و موهایی که از زیر مقنعه ژولیده و

خیس زده بودند بیرون و یونیفرمی که موش ابکشیده بود ، خیره شدند .

رسولی تبار - معلم تاریخشناسی- یک نگاه عاقل اندر سفیه بهمان کرد و سر به

پایین انداختیم ، انگار که گناهِ بزرگی کرده باشیم ، رفتیم به سمتِ نیمکت هایمان .

هیچکس از آن تعداد خانم نفهمید همان دقایقی پیش ما دوتا بزرگترین لذت

دنیا را لمس کرده بودیم .

حالا بعد از اینهمه سال همان آواز مرا برد درست همان لحظه ای که مثل فرفره

دور هم میچرخیدیم و می خندیدیم، باران هم عجیب با ما و رقصِ احساسمان

همکاری میکرد .