“هوالمحبوب”

یکی از وحشتناکترین هایی که از کودکی ام در ذهنم مانده :

با مادرم خانه پدری اش بودم ، تا رسیدیم خانه خودمان دیدم دور تا دور خانه را تعداد

زیادی اقای کت و شلوار پوش نشسته اند تا مرا دیدند همه با ذوق گفتند :بَه ماریاخاااانم

اولی از سمت راست گفت : بیا یه ماچ به عمو بده !

یک نگاهی به پدر کردم . پدر اشاره کردند بروم نزدیک .

هنوز که هنوز است آن نفر اول را که به طرفش رفتم خوب به یاد دارم اول دستم را بردم

جلو که فقط دست بدهم نامرد مرا کشید طرفش و بوسید بعد عین یک سبد میوه دست به

دست شدم تا رسیدم به پدر ، به اندازه هیکل و اندازشان یک دور چلانده شدم و ماچی شدم.

برایم آن لحظه و گذر از آنها حکم یک تونل وحشت را داشت .

خیلی لحظه ی اسفناکی بود . وقتی بوسیدن هایشان تمام شد با کلافگی لپ هایم را با دست

میمالیدم ، بچه پررویی بودم و زبانم هم دراز بود با حالتِ خسته ای گفتم :

این چه طرزه بوسیدن است آرام ببوسید ریشتان رفت توی پوستم .

بعد هم خنده کل خانه را گرفت و رفتم پیشِ مادر . . .

انقدر از آن لحظه و در آغوش کشیدن آن مردها بدم می آید که هنوزم که هنوز است یادش

می افتم اعصاب و روانم داغان میشود :/

نکته : به سن تکلیف نرسیده بودم ، بهتر بگویم پیش دبستانی بودم .