“هوالمحبوب" 

تصمیم گرفتن فردا براى چهارشنبه سوری تشريف ببریم باغ

خیلی دوست دارم نرم،  خیلی زیاد. 

ولی نميشه!  چون لب و لوچه خیلی ها آويزون میشه. 

متوجه نمیشم چرا ! نميتونم اسم این را علاقه داشتنِ به حضور من

بذارم! 

چون آدمی نیستم در جمعی  که دوست ندارم باشم درش بگم و

بخندم معمولا هم صم بکم میشینم به ادا و اطوار آنها نگاه میکنم

یا کنار آتش میشینم و فکر میکنم!  تا این حد مزخرفم. 

احساس میکنم این آدم ها بیشتر از این لب و لوچه اشان آویزان

میشود که حرفشان به کرسی ننشسته!  

وگرنه چه دلیل به حضورِ منِ. . . 

کاش بعضی ها یاد بگیرن که زور نگن!