“هوالمحجوب”


آورده اند روزی جمعی از فضلای مکرمه عالمِ منطقی را قُرُق نموده و خطاب بِدو فرمودند:

- داداش!

شنیده ایم که روحانیون محترم بر معرکه جنگ دیده نشده و یا انگشت شمار مشاهده

شده اند! جنابِ عالی به نیابت از جامعه ی ایشان بفرمایید این چه مسلکی ست که در

معرکه همه باشند و روحانیت خیر! لُب مطلب بگو ببینیم چند چندین شما!!!؟؟؟

استاد عالی قدر، برحسبِ عادت تعملی کرده و لب گشودند که :

- آبجی!

در احادیث آورده اند که علما به جنگ نروند! فلذا منظور از علما این علما نیستند! بلکه

علمایی همانند فلانی و فلانی … طلاب گمان برند چون طلبه شده اند حال یک عالم اند و

یا در آینده ای که خدا داند در آن چه خواهد گذشت، می شوند! ایشان سخت در اشتباه اند.

اینجانب از این اشتباه براعت می نمایم.

القصه یکی گفت و دوتا استاد شنید،و بالعکس…

همهمه ای بر پا شده بود، بس دیدنی!

استاد که از هدف شومِ فضلا بو برده باشند با زیرکی تمام قائله را اینطور ختم کردند:

* اینجانب فلان بن فلان در جمع شما فضلای محترمه اعلام می دارم که اگر جنگی در

کشورمان به وقوع پیوست بنده ی حقیر حتمی و قطعی در آن شرکت خواهم کرد. نگران نباشید!*

و نیش ها بود که با شنیدن این جملات باز شد و رضایت بود که در چهره ها نمایان شد.

-والسلام علیکم-

پ.ن: اصلا هدف از پرسیدن اون سوال رسیدن به همین دو جمله ی آخر بود :)))

پ.ن2: این داستان اذیت استاد! (نیش باز)

توضیح نوشت : این نوشته صرفا روزمرگی بودکه با شوخی استادِ عزیزمان گذشت.

منظور و مفهوم خاصی از نوشته برداشت نکنید!کج فهمی ممنوووووع

بدونِ هیچ قضاوتی راهتان را به ادامه ی خواندن نوشته های دیگر کج کنید !

با تشکر ماریا