“هوالمحبوب”

شعرِ خان ننه را می خواندم . . . تصویر مقابلم عوض شد

چند روزی بود خبری از مادر نبود ، تا سراغش را میگرفتم میگفتند حسین بابا - پدر مادر-

حالش خوب نبود مادر با عجله رفت تهران خانه دایی .

خوشبین ترین فرد عالم بودم من ، معتمدانه روزهایم را میگذراندم.

سال 82 بود با خوشحالی برگه امتحان ریاضی بدست به طرف خانه یورتمه میرفتم !

در باز شد دویدم خانه پله هارا یکی دوتا طی کردم وارد اتاق شدم ، جوزِپِه پشتِ

رایانه در حال بازی مومیایی بود .

مقنعه ام را کشیدم و برگه را به طرفش گرفتم با ذوق گفتم ببین نمره ام را بیست گرفتم .

نیشم تا بناگوش باز بود ، تا جوزِپِه برگشت لبخند روی صورتم ماسید .

با حالتی مغموم گفت : هیچ میدانی حسین بابا به رحمت خدا رفته ؟!

شوکه شدم برگه از دستم افتاد . . .

خودم را پرت کردم روی رخت خواب بلند زدم زیر گریه !

گریه می کردم سوزناک ، خیلی سوزناک . . .

وقتی از روی رخت خواب بلند شدم جوزِپِه نبود .

انگار رفته بود به طبقه پایین و خبر داده بود که من فهمیدم !

از پله ها بیصدا اشک میریختم و پایین می آمدم . تا خواهرم را دیدم با ناراحتی گفتم

چرا نگفتید به من !

زدم زیر گریه !

عمه اسماء پایین بود ، - عمه ام نبود من عمه ای ندارم ، نسبتش را هم دقیقا نمیدانم

فقط میدانم از کودکی او را عمه اسماء صدا میزدیم و عمه خودمان میدانستیم -

تا مرا دید بغلم کرد شروع کرد به دلداری دادن ، هرچقدر بیشتر زیرگوشم نجوا میکرد

بیشتر دلم به درد می آمد و زار میزدم .

خواهر میگفت آنروز آنقدر جانگداز گریه میکردم که او هم گریه اش گرفته بود .

نه اینکه فقط بخاطر نبودنش گریه میکردم نه ! دلم برای نبودنِ در تشییع ندیدنِ قبلِ

رفتنش میسوخت . . .

اینکه شهریار میگوید هنوز که هنوز است یک تیغ را در قلبم حس میکنم راست میگوید

اینکه نبینی و نباشی و برود درد بزرگی است که هیچوقت ترمیم نمی شود .  .  .

آنروز بقیه نخواستند من زود بفهمم شاید میدانستند چقدر زود میشکنم ولی این چند

برابر برایم سخت تر و دشوار تر از آن بود که همان روز در همان حال میفهمیدم و میرفتم

.  .  .

پ.ن 1: وفات خانم،  به همه دوستدارانش تسلیت :(

پ.ن2: خدایت بيامرزد. . .