“هوالمحبوب”

اگه قرار باشه اون دنیا اعضاء و جوارح من شهادت بدن. این دو تا پا چنان پته ی منو میریزن

رو آب که ثانیه نکشیده مستقیم منو می برن تا چوب تو آستینم کنن!!!

از بس که بدبخت ها رو زخم و زیلی می کنم. الان هم طفلی ها باز سرِ بی فکری من زخم شدن

جوری که وقتی راه می رم پوست و گوشتم درد می کنه میزنه به استخون و…

+ هی میگم آدم شو کفش فقط چرم بخر، هی آدم نمیشه که. فکر می کنه می تونه بپوشه!

++ باز کج و کوله بودی می گفتم آره! آخه لعنتی مشکلت چیه انقدر به فنا میری؟!

“هوالمحجوب”

اگه در توانم بود و همه ی زبان ها را می فهمیدم، دوره می افتادم. کشور به کشور می چرخیدم

یک گوشه در شلوغی های شهر  انتخاب می کردم. هرکس که دلش می خواست می نشست

مقابلم و هرچه در دلش بود از راز مگو تا هر حرفی که سنگینی ش سینه اش را بدرد آورده

بدون ترس از فاش شدن از قضاوت شدن با من درمیان می گذاشت، خالی و سبک می شد

می رفت و دیگر هیچوقت من را نمی دید.

+ شنونده ی غریبه

++ شغل شریف درد کم کنی

“هوالمحبوب”

آه از بی موقع باز شدنت.

آه از چرخش های اضافه ت.

آه از بازگو کردن ناگفته ها.

راز دار نیستی عزیزدلم؛ حواسدارِ صاحبت نیستی.

هواخواه ش هم نیستی…

هر روز، بیشتر از روز قبل برایش دردسر می سازی.

چطور تربیتت کنم؟!

چطور؟!

“هوالقادر”

وقتی به این فکر می کنم که اگر تنها یک ثانیه فقط یک ثانیه نگاهت را از من برگردانی هرچه

پستی دارم رو خواهد شد، تمام بدنم به رعش می افتد. حتی فکرش هم مرا وادار به طلب مرگ

می کند. مرگی که نگذارد آن روز را ببینم.

این روزها دستم را بگیر. خطا داشته و دارم. می شناسیم حتی از پدر و مادرم نزدیک تری. نگذار

همچو جوجه اردکی پشتِ شیطان را بگیرم و بروم. نگذار یک روز برسم به آنجا که تنها باشم

حتی بدونِ تو!

خدایا کاری را شروع کرده م که پایان ش فقط به دست تو مقدر است. من عاجز تر و ذلیل تر از

آنم که بتوانم خودم را کنترل کنم…

دستم را بگیر. قبل از اینکه در این باتلاق فرو بروم دستم را بگیر.

“هوالمحبوب”

هیچ چیز جای خودش نیست. چطور می توانم توقع داشته باشم؟! چطور می توانم بخواهم که در

این شرایط، شرایطی که تنها چند ساعت فرصت خواندن دارم و فردا، فردایی که نتیجه ی چندماه

را مشخص می کند سرسری نگیرم.

چطور می توانم توقع داشته باشم که زبانم شروع به گردش نکند و جای ریختن مهملات کمی و یا

اصلا گوشه ی نگاهی به کتابی بیاندازم سالهاست که شاخِ تمام کابوس هایم شده.

توقع بی جایی ست. وقتی نمی توانم حتی اراده ی کنترل زبان و دست و بدن و ذهنم داشته باشم

چطور حالا در این نقطه ی ایستاده بخواهم همه چیز روال طبیعی داشته باشد؟!

“هوالمحجوب”

رو به آسمان آبی دراز به دراز به پرواز پرنده ها نگاه می کردم و به بدبختی هام فکر می کردم!

+ بوخودا قرار بود این پست رمانتیک باشه! اما یهو مسیرش عوض شد(خنده)

++ کلا دچار بیماری کم حرفی شدم! هی میام طویل حرف بزنم اینجا هی نمیشه.

“هوالمحجوب”

احساس می کنم تو بزرگترین آزمون خدایی…

اگر بتوانم از تو بگذرم پیروز میدان شده م.

پ.ن: نذار شرمنده ت بشم خدا… دستمو بگیر.