“هوالمحجوب”
بهش میگم: بی زحمت داری میری داروخونه چند ورق مسکن بگیر برای من.
چشاش گرد میشه و میگه: شما خانما چه خبرتونه؟! یکی قرص میگرن می خواد یکی مسکن
یکی خواب آور. آخر هم ما مردارو می برین می ذارین سینه قبرستون!
“هوالمحبوب”
برق رفت
گوشی را کنار گذاشتم
چانه م را تکیه دادم به پشتی مبل
رو به پنجره ای که پرده ش به کناری رفته
زُل زدم به رقص شاخه های درخت
به آسمانِ تیره و ابری
به غُرش گاه و بیگاه برق دارش
گوش سپردم به آوای طوفان
به زوزه ی باد
دل سپردم به عطر خاک نم خرده
به چیک چیکِ قطره وارِ ابر
به رگه ای از نور که از بین ابرها بیرون پریده بود
“هوالمحبوب”
انگار عمرم افتاده روی دور تند! جوری که هیچی ازش متوجه نمی شم و فی الواقع برای
رسیدن هر واقعه ای مثل ماه مبارک انگشت به دهان هاج و واج می مانم که قدر زود :/
+ این واقعا ترسناکه!
“هوالمحبوب”
شاید خدا هم منتظره تا دل و عقل ِت هم صدا بشه، بعد اونوقت دستت را بگیره!
+ :)
++ ای بزرگترین تکیه گاه.
“هوالمحبوب”
همهمه یشان روی نورون های مغزم راه می رفت، با فشردن دکمه ی پایان تماس سکوت
همه جا را گرفت. از اعماق وجود یک نفس عمیق کشیدم و دست روی چشم راستم گذاشتم
احساس می کردم الان است که از حدقه بیرون بزند.
از روی کاناپه بلند شدم و گوشی همراه را انداختم گوشه ای. داشتم می گفتم خدایا دمت گرم
هروقت نیاز به گفت وگو داشتم یکجوری اطرافم را تهی از آدم می کنی که یک لحظه خیال
می کنم روی این کره ی خاکی غریب ترین موجود جهانم. با گفتن این حرف خنده م گرفت
داشتم موقعیت عجیب و مسخره ی خودم را با خنده و غر برای خدا شرح می دادم. به ثانیه ای
نکشید، تلفن همراهم زنگ خورد و عبدالله تماس گرفت.
لبخند زدم، از ته وجود لبخند زدم و گفتم((مرسی! می دونم حواست بهم هست.))
مکالمه مان خیلی کوتاه بود، کم تر از پنج دقیقه. اتفاقی افتاد که مجبور شد تلفن را سریع
قطع کند. ولی همان پنج دقیقه برای من حکم مسکن داشت.
+ امروز وقتی زنگ زد تا عوض دیروز را در بیاورد گفت دیروز خیلی یهویی به دلم افتاد که
بهت زنگ بزنم. با وجودی که تازه باهم صحبت کرده بودیم.
++ اگه این لطف و نگاه تو نیست پس چیه؟!
“هوالمحبوب”
دیروز یه چند ساعتی رو باید کنار یه خانواده ی مبتلا به کووید می بودم.
امروز کمی حالم یه جوریه. امیدوارم که صرفا بخاطر تلقین و انتظار بیخودی برای بروز
علائم بیماری باشه.
+ خیلی مراقب خودتون باشید.
“هوالمحبوب”
نمیدونم این چه قصه ایه که وقتی تصمیم میگیری کم خوری کنی، یهو همه ی خوراکی ها
میان توی ذهنت و اون چیزهایی که اصلا هوس نمی کردی یهو بزاق دهانتُ فعال می کنن!
+ بارپروردگارا! :/
