“هوالمحبوب”
همراه با خنده:
- ببخشید، جلو بشینم خطر مرگ بیشتره یا آخر !؟
راننده بهت زده فقط نگاه کرد…
من:
- خب ، پس وسطای اتوبوس میشینم که نهایتا قطع عضو بشم!!!
“هوالمحجوب”
یکبار، فقط یکبار بجای پرسش چرا، بپرسید “چطور”
جواب چرا و چطور فرق دارند… خیلی فرق دارند!
“هوالمحجوب”
… حواست بهم باشه، من دستت را ول کردم…
“هوالمحجوب”
گاهی وقتها پشتِ یک چهره ی مهربان و دوست داشتنی ، شیطانی ایستاده که باید
یک اعوذ بالله بگی و رد بشی، رد که چه عرض کنم باید فرار کنی!
“هوالمحبوب”
نوبتِ ماشینِ پراید بود، دیدید که!؟ این ماشینِ شریف جای خیلی زیادی نداره D:
تا من رسیدم به ماشین یه آقای مسن هم رسید. خانمی که جلو نشسته بود
پیاده شد به آن اقا گفت: حاج آقا شما تشریف بیارید جلو بشینید…
حالا این حاج آقا اصلا پیش خودش نمیگه بابا هدف این خانم اینه که سه تا خانم
پشت راحت بشینند!
هیچی دیگه ده ساعت تیکه تعارف کردیم بیا بشین جلو. جواب میداد: نههههه دخترم
راحت باش! ممنون من پشت راحتم!!!!! نه نه پیاده نشو…
توروخدا بشین خجالتم میدی!!! خلاصه از ما اصرار از ایشون انکار!
یعنی نمیدونستیم بخندیم یا گریه کنیم. آخر بزور نشوندیمش جلو، ماشین راه افتاد…
خدایی یعنی منظور را نمی فهمید :/ !!؟؟
“هوالمحجوب”
من
من
من
تا به امروز تنها نقش یک لبخند را ایفا کرده ام… لبخندی که روی لبان می نشیند و بعد
پر میزند و می رود… بی صدا! بدونِ خاطره…
پ.ن: من اگر سخت شوم، رنج شوم نه دگر یاری هست و نه دلداری …
چه حقیقت تلخ است!
“هوالمحبوب”
یک نقطه ای هست، همانند نقطه ی صفر… نه راه دررفتن را خواهی داشت… و نه راه ادامه
دادن…
با کمال تاسف در این روزها، در این نقطه ی صفر گیر کرده ام :) نه می توانم فرار کنم و نه
ادامه بدهم… یک جورهایی رسما خاک برسر شده ام D:
پ.ن:میم/عین
