“هوالمحبوب”

درون ماشین ، پشتِ رُل نشسته  و طبق همیشه ژست شوماخر را گرفته ، در حال رانندگی

بود . . . یک موزیک مزخرف تمام فضای ماشین را پر کرده بود .

دخترک سرش را تکیه داده بود به شیشه و زُل زده بود به خیابان های پر هرج و مرج ، به آدم-

هایی که با عجله یا با آرامش قدم میزدند و هرکدام در آن شلوغی گم می شدند .

به خودش که آمد دید دارد به موزیک گوش می دهد طبق عادتش رسوخ کرده بود به مضمون

اشعار . ناگهان بوی گندِ خیانت به مشامش خورد .

یادش آمد شوماخری که در ماشین نشسته تازه شاید یک ماه است که به گفته خودش آن

معشوقه کذایی اش را رها کرده ، و بدتر از آن سی دیِ در حالِ پِلِی برای همان راننده بود فکر

اینکه این اشعار در ذهن او برای همان زن -معشوقه کذایی- خوانده می شود گندیدگیِ بوی

خیانت را بیشتر در مشامش فرو می کرد . با همین افکار تمامِ دل و روده اش بهم ریخت .

چند دقیقه نگذشته بود که فریاد زد  :

- ماشین را نگهدار ، حالم دارد بهم می خورد  . . .

“هوالمحبوب”

شانزده شهریور ؛ عِطرِ چایِ زعفران است که عصری را طلایی می کند. . . 

هوالمحبیب”

خیره به ماه بر این فکر بودم ؛ اگر یک شب در کویر رو به اسمان باشم .

همانجا از شوقِ دیدارِ نزدیک با قلبِ صافِ آسمان ، جان به جان آفرین خواهم مُرد . . .

“هوالمحجوب”

سرویس های بهداشتی قطار را دیده اید ؟!

بالای درب آن و در سالن چراغی هست که پر بودن سرویس را اطلاع می دهد تا مبادا

کسی بیخودی تا سرویس برود و برگردد .

کاش آدم ها هم از این چراغ ها داشتند .

مثلا وقتی ظرفیتشان پر بود ، حالشان ناخوش بود چراغ قرمزی روشن میشد .

بقیه هم می فهمیدند  کاری به کارش نداشته باشند .

پ.ن: دلم نمی خواهد به مهمانی بروم .

“هوالمحبوب”

آن روزها هنوز در آبِ تعارفات غرق نشده بودیم ، وقتی مادر ها و پدرها می رفتند .

برای خودمان بزمی به پا می کردیم . یک بزم دوست داشتنی .

غذای خوشمزه ای مادر قبل رفتنش بار می گذاشت . دو دختر عمو و پسرعمویم هم

می آمدند خانه ما . تنها که می شدیم خواهر و برادری می نشستیم به بگو بخند .

اصلا من دلم قنج می رفت برای همین ! برای همین نشستن و خندیدن ها . . .

برای همین خرید ها و بریز به پاچ های خوردنی !

برای همان شوخی پسرعمو در اتاق و قش قش خندیدن هایمان .

دلم قنج می رود برای روزهای رفته ای که نه تکرار خواهند شد و نه مثلش چشیده

خواهد شد .

شبِ قبل وقتی غزل عاشقانه اسم خانوادگی ام را آورد و گفت باید فلانی را شکست

بدهم . خیلی روی اعصابم است و چندتا هم از حرص بد و بیراه نثارِ همان هم فامیلی

کرد . پرسیدم منظورش چه کسی است ؟

گفت یک اقایی هم باشگاهی اش است ، باشگاهِ دارت !

کمی فکر کردم و گفتم : اون پسر عموی منه !

با تعجب گفت همانی که چشم هایش رنگی است ؟!

به آرامی گفتم : بله به رنگِ چشم های عمویم .

گفت قدش بلند است و . . . شروع کرد به نشانه دادن .

با آرامش گفتم یک خال مثل خودم روی گونه راستش دارد .

گفت بله بله خودش .

بعد هم شروع کرد از اینکه هیچکش در دارت به پایش نمی رسد و همیشه اول است

وَ وَ وَ . . .

او حرف میزد و من غرق کودکی ها و تکه های شدم که پسرعمو در آن بود .

با دیدن تصاویر مسابقاتشان و پسرعمویم .

دلم پر از دلتنگی شد . و عجیب برای اولین بار دلم خواست دوباره در همان جمع

صدای بلند خنده هایش که همیشه بعد از شوخی هایش به گوش می رسید بشنوم .

غزل اصرار دارد با او بروم باشگاهشان و در مسابقه خودم را به پسرعمونشان بدهم

تا شاید پسرعمو اجازه بدهد او آن را ببرد .

قطعا نپذیرفتم ! به او گفتم تو که سیستم من را می شناسی بیرون خیلی تخس هستم

و اصلا مناسب آن محیط نیستم . زیر بار نرفتم .

ولی خدا می داند چقدر دلتنگ شده ام و حالا قلبم در مشتِ خاطرات در حال ترکیدن

است .

پ.ن1: از کی تا حالا باشگاه دارت مختلط شده ؟! من خبر نداشتم . . .

پ.ن2: من یک عمو فقط در دار دنیا دارم . فرزندان او را هم درست مثل خواهر و برادر

خودم می دانم .

“هوالمحبوب”

خوابِ تلخ ، کام را که تلخ می کند هیچ، فوج فوج غمِ بی درمان را هم به دلت می ریزد .

“هوالمحبوب”

یادم هست با دوست به خرید رفته بودیم و مقدمات یک سفر را می چیدیم .

من طبق معلوم یک کفش جدید خریده بودم و آن پایم بود.

کل مسیر کفش اذیتم می کرد ، شدیدا پشتِ پایم را می زد . دیگر طاقت نیاوردم و

کفشها را در آوردم ، در دستم گرفتم پابرهنه شروع کردم به راه رفتن . دوست هم از من و

آن حالت اسفناک فیلم برداری می کرد . فکر نکنم آن فیلم زنده باشند .

ولی در طی همان قدم زدنِ پا برهنه و حس کردن سنگ فرشها و آسفالت کف خیابان

هر دو می خندیدیم . من نیشم تا بناگوش باز بود و فارغ از نگاه دیگران با پاهای برهنه

مسیرم را طی میکردم .

راستش امروز وقتی دوباره کفش نو پایم کردم- کفشی که هنگام پا زدنم هیچ مشکلی

نداشت - با این حال با گذشتِ نیمی از مسیر پشت پاهایم را زد .

طوری که گاهی از درد صورتم جمع می شد .

در آن وضعیت و تنها بودن ، یاد همان روز وکفش در آوردن افتادم . با خودم لج کرده

بودم کل مسیر را پیاده آمدم و تاکسی هم نگرفتم .

انگار داشتم انتقام نبودنِ رفیق چندساله و یادآوری روزهای خوش گذشته را از پاهایم

می گرفتم .

وقتی رسیدم خانه پشت هر دو پایم خونی شده بود ، جوراب ها را در آوردم .

با یک نگاه محزون خیره شدم به پاهایی که از زخم سرخ شده بودند . . .