“هوالحبیب”
(( إِلَهِی کَیْفَ أَدْعُوکَ وَ أَنَا أَنَا؟!
وَ کَیْفَ أَقْطَعُ رَجَائِی مِنْکَ وَ أَنْتَ أَنْتَ؟! ))
خدایا چگونه تو را بخوانم و حال آنکه من منم،
و چگونه امیدم را از تو قطع کنم و حال آنکه تو تویى . . .
“هوالمحجوب”
به نیمه میرسیم . . .
سیزده روز اول ، درس خواندنم را میگذارم پای مستحبات خودت قبول کن .
باقی را نمیدانم پای چه چیزی بگذارم ، بیماری هم مگر مستحب به حساب می اید ؟!
خب ، بیماری ام در حدی نیست که بگویم روزه هایم را بخورم . . .
به هر حال در صورت نرمال چند روزی برای ادای قضا خواهم داشت ، دلم نمیخواهد این
چند روزم را هم پای یک بیماری که فقط بی رمق در گوشه ای از خانه پرتم کرده است
از دست بدهم .
فقط یک چیز عذابم میدهد ، خودت میدانی چند روز بعد در محدوده ای قرار میگیرم که
حتی از این روزه های خشک و خالی هم بی نصیب میشوم ، این بی نصیبی هم مصادف
می شود با شبهای قدر و شهادت و . . .
چند روز آخر هم که همچون ثانیه ها سریع میگذرد .
راستش را بخواهی احساس میکنم زیادی بی توفیق و ناچیز شده ام .
و خسته تر از همه اینها خشک شدن چشمه اشک و بی رمق سجده کردن هایم . . .
منم ؛
از هر طرف که بخوانیَم . . .
“هوالمحجوب”
نه اینکه دلم نخواهدت ، نه !
می خواهد ، خیـــــلی هم زیاد میخواهد . . .
اما تا می آیم لب باز کنم و بگویم : لطفا دعوتم کن !
یادِ آن اشک ها و دلهره های آخرین دیدار ، سست شدن پاها و حالت احتضاری
که برای رسیدن به تو -در صحن ها قدم میزدم -میافتم . . .
راستش بیشتر از همه چیز یاد آن جمله آخری که بهت گفتم میافتم . . .
می گذارم پای خودت و دلت ،
می گذارم پای مهربانی و کرامت خودت .
آنروز در آن حال در آن دیدار آخر گفتم اگر این آخرین دیدارمان باشد راضی ام .
گفتم و گذشتم ، آن حس زیبا آن ملکوتی که در آن لحظات مثل یک حقیر مقابلت
زانو زدم و مظلومانه سرم را به پایین کج کردم و اشک ریختم را در گویی مثل گوی
آرزوها گذاشتم کنجِ دلم .
گلایه ای ندارم ، خودم گفتم و خودم خواستم .
حالا در انتظار این هستم ببینم کی دوباره خودت بدونِ انتظار مرا می خوانی .
نه اینکه دوباره شروع کنم به عجز و ناله ، تو هم از سرِ دل رحمی مرا بخوانی .
دلم میخواهد خودت ، بدونِ هیچ انتظاری از طرف من غافلگیرم کنی . . .
من همچنان امیدوارم
همین . . .
“هوالمحبوب”
خلاصه ی تمامِ عشق های عالمم می شود ؛ حسن مجتبی . . .
برای وجودت در قلبم هزاران سجده شکر هم کافی نیست .
“هوالمحبوب”
فیلم را موفق شدم و دیدم!
اصلا جالب نبود جای ترس اصلا نداشت البته شاید انقدر فیلم های ترسناک دیدم
برای همین برام عادی شده!
موقع دیدن فیلم پيشبيني میکردم کجا چه اتفاقی می افته! و متاسفانه درست از آب در می آمد.
کلا بنظرم فیلم های ترسناک را نباید نسخه های دو سه و. . . ساخت باید
آدم ها را با همان ترس فیلم یک تنها گذاشت تا اینکه یک داستان کلیشه ای
را دوباره تکرار کرد.
مثل کینه که دو و سه اش و. . . به اندازه یک ترسناک نبود. . .
خب این محصول هالیوود بود و اصلا جالب نبود. باید بگم تنها تنها پرچم ژاپن
و آسیای شرقی در ساخت فیلم ترسناک بالاست.
از زیباترین فیلم های ترسناک که محصول این کشور بوده ميتونم :
آب تیره، حلقه،کینه،کوایدن و شاتر را معرفی کنم.
البته فیلم شکننده هم خیلی سال پیش تقریبا 13 سالگی دیدم که دوستش داشتم.
“هوالمحبوب”
از صبح دارم التماس میکنم این و آن را که بیان باهم فیلم “حلقه” که جدید
ساخته شده را ببینیم . . .
همه تا میفهمن ترسناکه میگن نه !
فکر کنم آخرشم باید تنها خودم نگاه کنم . . . فیلم تنهایی که حال نمیده :(
“هوالحبیب”
و تو آن مناجاتِ شیرینی هستی که؛
حینِ نگاهِ من و نگاهِ خورشیدِ رو به طلوع ، زاده می شوی . . .
13رمضان 1438
