“هوالمحبوب" 

دلم می خواست امروز را روزه باشم،  ولی انگار نميشه! 

باید بریم قزوین نميشه هم تا اذان ظهر صبر کرد و بعد رفت :(

دوست داشتم واقعا روزه باشم اول رجب را. . .  

چقدر من کم سعادتم خدا :(((

پ.ن1: خاله نامزد دوست به رحمت خدا رفت،  با اینکه هفدهم جشن عروسیشون بود 

دعا کنید هر چی صلاحه براشون پیش بیاد :(

طفلک دوستم. . .  

پ.ن2: برای هم ارزوهای خوب خوب کنیم. 

“هوالمحبوب" 

هر دم و باز دمم در تو ؛

برایم حکم جاودانگی دارد. . .  

پ.ن: میشود من هم باشم؟؟؟!!!  

“هوالمحبوب" 

یک ترس بزرگی که امشب در وجودم افتاد، ديدنِ برقِ نگاهِ تصمیمِ رفتن از ایران بود. . . 

خدایا من جنبه و ظرفیت مهاجرت به بلادِ کُفر را ندارم! 

این منم منم هایم را نبین که دل لک میزند برای دیدنی های جهانت

من فقط میگویم ببینم و بعد بمیرم نه اینکه انقدر ببینم که با یک دلِ سیر آخر بمیرم!!!! 

وگرنه مرا چه به دوری از ایران و عزیزترین هایم. . . 

مرا چه به این غربت؟! 

“هوالمحبوب" 

یکی از اقوام پدری که دقیقا نفهمیدم چه نسبتی با پدرجانمان دارند ولی شدیدا

دردانه پدر هستند. 

در پی یکی از کارهایش مدام در جاده و سفر بودند. 

از قضا یکبار از کنار ویلایشان در یک شهری  رد میشدند تصمیم گرفتند که شب را

در آنجا بخوابند صبح به بقیه کارهایشان برسند. 

شب شومينه را روشن میکنند غافل از اینکه پرنده ای بالای شومينه لانه کرده. . . 

بله متاسفانه به رحمت خدا میروند. 

خواستم بگويم لعنتی مرگ پولدارها هم کاملا کلاسیک و باکلاس 

است (خنده از ته دل) 

الان مثلا اگر من بودم با گاز شهری مصموم میشدمُ میمردم. 

“هوالمحبوب" 

حالا که چشم باز کرده ام!

 حالا که نماز صبح را همچون کلاغِ در حالِ دون خوار به کمر زده ام! 

یک طورِ خاصی ام. . . 

دلم پیچ و تاب عجیبی دارد! 

انگار که شکست عشقی خورده ام. . .! 

“هوالمحجوب”

سالِ دیگر تولدش را در بلادِکفر میگیرند . . .

چقدر این مهاجرت ها جان گداز است . . .

“هوالمحبوب" 

اینکه مدام فکر کنی چرا نیستی ولی هستی! 

نه یک تفاوت بلکه گاهی تناقض است. . . 

چه شد اینجا را جدی گرفتم نميدانم! 

چه شد همچنان مانده ام و خرده تراشه های مغزم را اینجا میریزم نميدانم! 

چرا نیستم ولی انگار هستم را نمی فهمم. . .

هست و نیستم شده است یک تناقض بزرگ. تناقضی که هر از چندگاهی چون پُتک روی سرم

کوبیده میشود. 

گاهی گمان میکنم بنشینم مقابل درب خروجی وبلاگ و هرکس که

آمده را پذیرا باشم و در آخر

موقع خروجش یک تقبل الله از سبد تظاهرم بیرون بکشم و تقديمش کنم! 

بعد از خودم میپرسم مگر تو این هستی؟! 

خودم جواب میدهد همیشه نه! 

در نتیجه همه چیز میشود تمام چرت و پرتهایی که در انباری بایگانی شده اند. 

پناه می برم به خدا از شر تمام قضاوتهای یک طرفه. . .