“هوالمحبوب"
خدایا مرا ببخش، ببخش که صدایش را شنیدم و برنگشتم ببخش
:((((
پ.ن: انقدر از این متکدی های خیابان ضربه دیدم که . . . چرا برنگشتم؟؟؟؟؟
من آدم نیستم، نیییییییستم
“هوالمحبوب"
کل مسیر چهل و پنج دقیقه ای را پیاده روی کردم، انگار
زیادی دنیا را جدی گرفته ام. خیلی زیادی!
من معتقدم در روز همه چیزهایی که میبینیم الهام
است برای
ما. . . در همین پیاده روی دو خانم در حال صحبت
بودند یکی اشان بلند گفت خانم فلانی انتهای این
چیزها چه میشود؟ انیکی گفت: هیچ مرگ و یه تیکه
پارچه سفید! به همین راحتی! با خودم گفتم ماریا بمیر
با این افکارت.
چرا انقدر ضعیف شدم؟ پر واضح است که ایمانم زیادی
دارد
میلغزد! بجای اینکه بایستم و بکوبم به دهن مشکلاتم
فرار میکنم و مشکلات هم پشت سرم با دهن کجی می
ایند.
صبر میکنم حرف نمیزنم ولی در درونم ذره ذره میمیرم!
روز قبل دوست امد و کلی حرف زدیم از همه چیز از
مشکلاتش مشکلاتم، فقط نفهمیدیم چرا از همان اول
یک گوشه از کارمان میلنگید. همسن هایمان را با
خودمان مقایسه کردیم با افکار و عقایدمان مقایسه
کردیم اصلا شبیه اشان نبودیم.
امروز همکلاسی ها بعد از کلاس قرار گذاشته اند که
بیرون چیزی بخورند و خرید کنند از من خواسته اند
بروم. دلم نمیخواهد ناراحتشان کنم با این چهره
مغموم!
انها ماریای خندان و شوخ را میخواهند و من الان در
این موقعیت تلخ تر از زهرم.
یا باید ماسک بزنم و خندان کنارشان باشم و یا باید
نروم و بروم درون غار تنهاییم کز کنم.
“هوالمحجوب”
لذت یعنی کودکی دستت را بگیرد و آدرس خانه اشان را شکسته شکسته برایت
بگوید و اصرار کند مهمانِ خانه اشان شوی :)
“هوالمحبوب”
جوراب ساپورتی ، زخیم ، رنگ پا مارک- پِنتی -در پایم .(خواستم دقیقا بدانید از چه
نوعی )
نگاه به پایم میکند و میفرماید : وای جوراب رنگ پا نپوش . . .
میگویم : الان شما پای من را میبینی ؟!
- به هرحال آقا ببیند فکر میکند پاست ، این هم که خوشرنگ و قشنگ مرد است دیگر!
خواستم بگویم : ان مردی که با جوراب ت . . بشود بمیرد بهتراست که سکوت کردم و
ترجیحا با یک لبخند عاقل اندر سفیه از کنارش گذشتم .
ولی عجیب دلم میخواست بگویم مانتو کوتاه نپوش به هرحال چادر است دیگر کنار میرود
و یا شلوار جذب نپوش مرد است دیگر و . . . حداقل دلتان امر به معروف و نهی از
منکر میخواهد خودتان را یکدور خوووووب در اینه برانداز بفرمایید بعد اظهار فضل
کنید !!!!!
این حرکات و مزخرفات چیه رواج پیدا کرده ! تعاااااااااادل برای چیه . . .؟!
یا از اینور بام می افتیم یا از آنور . . .
از افراط گرا ها متنففففففففرم
“هوالمحبوب”
بعضی حرفها ، مثل نیش زنبور عسل می ماند ! حرفها در اوج حالِ بد سرازیر میشوند
درست مثل عصبانیت زنبور که نیش میزند ، بگویی مرده ای . . .
خُرد میشوی ، و نهایتا آب می شوی.
این حرفها را مگو ، هیچ جا حتی برای خودت ! مثل نُتِ مرگ می مانند تا از زبان
نواخته میشوند دلت طعم مرگ میگیرد !
اصلا همان بیت شعر :
سخنی كز سر راز ، زده در جانت چنگ ،
به لبت نيز، مگو
است / .
در نهایت نتیجه تمام حرفهایم می شود این :
درد خود را به دل چاه مگو
استخوان تو اگر آب كند آتش غم ـ
آب شو، « آه » مگو
“هوالمحبوب”
میگفت یادم بود یکی از شما به تُپُق من خندید ! میخواستم تلافی کنم همانجا . . .
بگویم متن را بخواند و من به او بخندم و بروم ! شانس آورد که کنترل کردم !
با خودم فکر میکردم کینه تا کجا !!! در عمرم هیچوقت به فکر تلافی نیافتادم در هر
شرایطی ، متاسفانه کینه ای هم نیستم . بدی زود یادم می رود .
در آن لحظه با شنیدن حرفهایش ترسیدم . ترسیدم که روزی مثل آن شوم . . .
“هوالمحبوب”
خدایا ، بیا کمی عاقلانه صحبت کنیم !
چطور است که فلانی با این همه منم منم و غره گی اش همچنان پا برجاست ؟!
آنوقت منِ بینوا اندکی مغرور میشوم و غره گی میکنم با خاک یکسانم میکنی ؟!!!
سالی دوازده ماه یک بار، فقط یکبار مغرور شدیم چنان مالیدی ما را زمین که با
کاردک جمع امان کردند ، بیا و اقایی کن فعلا با ما مهربان باش !!!! نه که نباشی هستی
اصلا کمی لوسم کن ، چه می شود مگر . . .
