“هوالقادر”
حس کردم یک آن در وجودم چراغ حسادتی روشن شد . . .
برای خودم در آن لحظه متاسف شدم خیلی زیاد . . .
“هوالمحبوب”
برای نوشتن بعضی پستهایَم
خجالت میکشم شروعش را با هوالمحبوبت رقم بزنم. . .
گاهی عجیب نوشته هایم خالی از تو می شود . پر می شود از فنا و نیستی . . .
اما ترس دارم ، ترس دارم اگر نامت را سربرگ پُستهایم
هَک نکنم جایش را نام نامرءی شیطان پر کند …بجای حضورتو ؛
حضور شیطان ثانیه های پُست هایم را در دست بگیرد . . .
ترس دارم از نبودنت می فهمی ؟! ترس دارم.
ارسال شده در 5 آبان 1395 توسط . . . ماریا . . . در قلم نوشت, دلتنگ نامه, یادآوری, خوشبختی های زود گذر
“هوالمحبوب”
جودیِ دوست داشتنی . . .
چقدر دوست دارم دوباره بشینم بدون دغدغه فیلمت را نگاه کنم .
اما افسوس که نمی تونم. . .
برای دیدنت فیلم هست ، ولی دغدغه ها را چگونه دَک بکنم ؟!
“هوالشافی”
برای کسانی که در نقطه ی نامعلوم زندگی ام پرت شده اند دلتنگم . . .
با این حال نمی خواهم ببینمشان. . .
بنا به دلایلی نامحسوس باید گذشت از بعضی افراد .
آدم های اطرافتان را الک کنید و ریز و درشت ها بشناسید .
آنوقت نه آسیب میبینید و نه درجا میزنید . . .
“هوالمحبوب"
نمردم و در خواب جراحی بینی را هم تجربه کردم :/
خیلی بد بود مدام به بینیم دست ميزدم
احساس میکردم بینی خودم نیست :/ يه وصله ناجوره
بعد دوستانم را میدیدم و میگفتم بینیم بد شده نه!
اونها هم میگفتن اصلا متوجه نشدیم عمل کردی.
خلاصه اینکه کابوسی بود. خدا میداند چقدر گریه کردم
در خواب.
خداروشکر که چهره ای دارم همه چیزش اندازه
از ژِن پدری هم همينجا تشکر می کنم که این زیبایی
چهره را بمن عطا کرد D:
“هوالمحجوب”
از امروز شروع کردم و غذامو کم کردم.
نه اینکه قبلا خیلی میخوردم نه !
ولی خب شکمو بودم و مدام دلم خوردنی های مختلف می خواست.
از بنده شکم بودن متنفرم.
“هوالمحبوب”
چشم که باز کردم ، هنوز خورشید لبخند گرمش را تقدیمِ زمین نکرده بود.
با تعجب دیدم اتاق بیش از اندازه تاریک است . . .
پرده پنجره را کنار زدم ، بی اختیار لبخند زدم
- الحمدلله ، بلاخره آمدی جانم :))))
صدای ناودان و چک چک قطرات اتاق را پر کرد
پنجره را باتمام سرمایش باز گذاشتم تا هوای اتاق پر از عِطر خاک نمخورده شود.
نیشم تا بناگوشم باز شده بود و بعد از نماز و وقت گذراندن با شوق آماده رفتن شدم .
در مسیر پشت شیشه ماشین دیدم که عده ای پیاده زیر باران شدید به طرف مقصدشان می رفتند.
یاد چند وقت پیشِ خودم افتادم.
هرچند از قدم زدن زیرِ باران نهایت لذت را می بردمُ فرار نمی کردم و از
آمدنش اخم به صورت نمی بستم .
ولی خب به هر حال خطرات سرماخوردگی و خیس شدن لباس و چندساعت
با تن خیس روی نیمکت کلاس نشستن را هم به جان می خریدم.
خیلی خوب است که یاد نداشته هایی که الان داریم را زنده کنیم و خداراشکر
کنیم از داشتنشان.
در همین فکرها فرو رفته بودم که در آن باران و سوز سرما خانمی را پشت
موتور که کنار ماشینم میراند دیدم .
خیلی ناراحت شدم بیش از اندازه .تا رسیدن همش غصه آنها را داشتم.
به درب ورود که رسیدم دیدم همان موتور پشت ماشین پارک کرد و ان خانم
که حالا شناخته بودمش یکی از همکلاسی های خودم بود.
((توضیح نوشت:همان همکلاسی که چند روز قبل که وقتی داشتم اب می خوردم دیدم که دمق
آمد و قرصی خورد . با نگرانی پرسیدم چرا قرص میخوری گفت سینوزیت دارد
سرمای مسیر آمدن سردرد برایش می اورد.))
تا وارد کلاس شدم و دیدمش ازش خواهش کردم که بعد از این با من بیاید
کلاس . چیزی نگفت فقط ارام گفت نمیشه که هرروز من باهات بیام.
انقدر دلخور و ناراحت بودم که گفتم با این سینوزیت و سرمایی که قطعا
بیشتر خواهد شد چطور میتونی دوام بیاری.
تو چِکار داری من که این مسیر را می ایم و بنزین خرج میکنم تو همراهم بیا
تعارف هم نکن ناراحت میشم.
چیزی نگفت لبخند زد.
همچنان نگرانش هستم امیدوارم رودربایستی نکند و بیاید .
برای داشته هایمان مغرور نشویم برای شکرانه داشته هایمام از همان داشته
کمکِ به خلق خدا کنیم تا خدا هم ببیند که سپاسگذار لطفش هستیم .
من کوچک ترین کمکی که می توانستم در حق همنوعم بکنم همین بود .
امیدوارم که قبول کند . . .
