“هوالمحجوب”

دیگه هوا لباس پاییز به تن ش کرده، نم نم آسمون میگیره و خورشید میره پی مرخصی.

دل های ما هم می پوکه از نبودن دوست داشتنی هامون.

***

دیروز کلی غصه خوردم که امروز تو همین لحظه دردهای عصبی شکم شروع شده ..

واقعا چیز وحشتناکیه این دردها، خدا نصیب هیچ کس نکنه.

***

نمیدونم پرونده ی این قصه کی بسته میشه، فقط امید دارم با زخم بسته نشه.

***

خیلی عجیبه اما حالا دلم می خواد کلاس ها حضوری بود تا حداقل ترین استفاده را

از این هوای خنک پاییزی ببرم. دلم برای قدم زدن ها توی فضای سبز طویلِ مسیر

تنگ شده. برای حساسیت های پا نگذاشتن روی زمین های یخ زده.

حتی برای همه ی اونهایی که رفتار و اخلاقشون روی مخم بود.

***

آدمیزاد وقتی قدردان چیزی میشه که از دستش بده، من دلیل از دست دادن نبودم

یعنی دستِ من نبود. اما با این حال دلم برای همون دقیقه های پر بحث کنار هم بودن

برای همون لحظات انتظاری که با شوق می گذروندیم تا برسیم به اتمام کلاس و بریم

خونه همدیگه برا نهار. برای همه و همه ی دورهمی ها تنگ شده.

***

“هوالمحبوب”

لیوان چای را گذاشته بودم روی میز و جای اینکه روی مبل بشینم نشسته بودم کف

زمین و زار می زدم… زار می زدم و غرهامُ می ریختم سر خدا.

“هوالمحبوب”

همه ی ما محکوم به دل کندنیم…

“هوالمحبوب”

والا پاییز بقیه رو عاشق می کنه!

وگرنه تنظیمات منُ یه جوری مثل مرغا می کنه که تا هوا تاریک میشه خوابم میگیره تا ساعت ده

جون می کنم که بیدار بمونم بعدش دیگه ده و نیم بیهوش میشم!

از اونور هم پنج صبح طلوع نشده بیدار میشم..

چه وضعشه واقعا!

“هوالمحبوب”

آدما وقتی برات ارزش قائل می شن که اول از خودشون ، خودت برای خودت ارزش

قائل بشی.

“هوالمحبوب”

صبح که بیدار شدم کف دست راستم سرخِ سرخ بود!

گویا دیشب تو خواب باز زیادی تو فشار بودم که دست مشت کردم…

انگشتامم درد می کنه :(

+ خلاصه که گرفتاری ها کم نیست.

“هوالمحبوب”

فی الواقع از دنیای شما همین کلاس های مجازی َش را دوست می دارم :)))

+ آی حال می کنم. آی حال می کنم….