“هوالعالم”

شاید آن روزها درکی نبود و اگر بود هم به اندازه ای نبود که باید…

اما این روزها باید بگویم تاب شنیدن مقتل ندارم. جوری که حتی دلم می خواهد وسط

روضه دست روی گوش هایم بذارم و بلند فریاد بزنم تو رو به خدا ادامه نده، نگو . بدنم

سست می شود. از درون احساس می کنم الان است که قلبم از تپیدن بیفتد. پشتم تیر

می کشد. خم می شوم… حس می کنم در آن لحظه تاب راست کردن کمر ندارم.

 مرگ تمام وجودم را پر می کند و از صمیم قلب آرزوی مردن دارم.

حتی گاهی دلم می خواهد وسط روضه به خودم لطمه بزنم…

این برای منِ همیشه منطقی عجیب است خیلی عجیب.

“هوالمحبوب”

از خدا می خوام این آخرین نفس هایی که تو این موسسه می کشم نفس های شیرینی باشه

نه تلخ!

و دعا می کنم. همه ی اونایی که تو این مسیر مسئول هستن دلسوزانه کار کنن نه مسئولانه!

+ فراموش کردیم راه انداختن کارخلق خودش عبادته…

++ بغض دارم از این وضعیت. و متاسفم بخاطر اینکه کارم لنگه زبونم را نمی تونم دراز کنم و

حرف هایی رو بگم که کمی هوشیار بشن…

+++ خدایا صبر صبر صبر بده.

“هوالمحبوب”

این غم توست که ابای “بلند گریستن” را از ما گرفته است…

“هوالمحجوب”

دلم هوای حرم کرده! به هیچی هم رضایت نمیده تا آروم بشه…

“هوالمحبوب”

راویِ گوشه ای از خاطرات حیاتش بود که خیره شد به چشم هایم:

(( لعنت به شک! به خودش قسم این فقط خداست که ما را نگه می دارد!))

“هوالمحجوب”

شاید بهتر باشه چندتا کارگردان و فیلمنامه نویس باهام مشورت کنن. احساس می کنم

توی ژانر وحشت خواب هام دارن خوب مانور میدن و من یک عدد موجود لهی هستم

که صبح ها با تنی کرخت از خواب بیدار میشه. متاسفانه همه شون هم موبه مو یادم

میمونه :/

+ فکر کن تازه چشم باز کردی داری صحنه ی له شدن مغز یه مردُ مرور می کنی! زیبا نیست واقعا؟!

حالا صدای خرد شدن جمجمه را براتون سانسور می کنم! :/

“هوالمحبوب”

ای خدای گنهکاران…

+ شنیدم خدا برای گناه کارا یه جور دیگه مهربونه :)