“هوالمحبوب”
خبر اینکه بالاخره دل و عقلم رضا داد تا همه چیو بسپارم به خودش و بکشم کنار تا ببینم
با مهربونیش چه گُلی به زندگیم میزنه :)
“هوالمحبوب”
دل تنگِ آن احساس گنگ و غریب وارِ لحظه ی خروج از مسجدم…
+ چقدر نیاز بود معتکف شدن، چقدر روش حساب باز کرده بودم.
“هوالقادر”
زنی که نیمه های شب تو سکوت اشک ریخت قطعا بعدش تصمیم های بزرگی میگیره…
“هوالمحبوب”
1- بعضی وقتها انقدر احساس خستگی می کنم که با خودم میگم اگه سالها به خواب برم
هم این خستگی از تنم در نمیره…
***
2- از اون سر دنیا با هم چت تصویری کردیم بس که حواس ندارم بهش گفتم پس کی میای
گفت بخوام بیامم راهم نمیدن! #کرونا_مچکریم :/
***
3- چقدر دوست دارم از حافظه م حذفت کنم. نصف بیشتر خستگی هام بخاطر حضور توعه!
***
4- خوبه کرونا آمد وگرنه کشته های هزارنفری آبانو چطور زنده می کردن! چطور پرونده شو
باز می کردن! چطور انگ ماست مالی کردن به نظام می زدن… #کشته_سازی!
***
5- این بزرگوارایی که فهم سیاسیشون از من و تو، بی بی سی فارسی میگیرنُ به حال خودشون
رها کنید. اینارو خدا خودش زده! :/
***
6- اگه کرونا نیومده بود. الان تو تب و تاب جمع کردن وسایل برای اعتکاف بودیم :( برای کنج
نشینی و سه روز تو حال خود بودن، بودیم :((( #تو_روحت_کرونا
***
7- دیگه دلم نمی خواد بهت فکر کنم.
***
8- دلم می خواد بخوابم و برگردم به دو سال قبل… اینطوری حال خوشتر میشدم.
***
9- از ماه رجب هیچی نفهمیدم، هیچی :( خدایا…
“هوالمحجوب”
مرخصی گرفته بودم که کمی استراحت کنم و دغدغه درس نباشه. اونوقت از وقتی من
مرخصی گرفتم راه به راه کلاس ها کنسل میشه و تعطیل! یعنی مجموعا میشه گفت
این دو ترم محصلین عزیز سه ماه هم درست درمون سر کلاس ننشستن و همینطوری
رو هوا ترم گذروندن!
الان نمی دونم به بخت خودم درود بفرستم یا به طرز آبداری جملات درشت نثارش کنم!
+ انقدر غمگینم… حد نداره! امیدوارم از هورمون باشه…
“هوالمحبوب”
به اون بزرگوارانی که با هوش سرشار خود به این پی بردن که روسری و چادر خودشون را
به عنوان ماسک با دست بچسبونن به دهن و بینیشون تا به حول و قوه ی الهی ویروس
کرونا را شکست بدن باید بگم که؛
- عزیزم! ویروس با هوا نمیفته به جونت… با همون دستای قشنگت که همه جا مالوندیش
و بعد چسبوندی به حلقت وارد بدنت میشه!
+ خدایی خیلی باحالید!
++ چی بگه آدم اخه!؟ :)))
“هوالمحبوب”
وقتی تو نگاهت غم می بینم، وقتی می بینم بیحال و سرخورده ای. تمام تنم لمس میشه
و از اینکه نمی تونم دنیاتو اونطور که باید شاد و سرزنده کنم غم عالم می شینه رو دلم…
تلخ میشم، بی امید میشم، دل چرکین میشم از اینکه دست هام هیچ توانی برای کمک
کردن بهت ندارن.
