“هوالمحبوب”

غروب که شد آسمان چشم هايش سرخ شدگویی می خواهد

گلوله های سفیدِ مروارید رنگش را بروی زمین پخش کند  .

و من سخت در انتظار خالی شدن چشم های آسمانم

آنوقت زیر آسمان بدون هیچ چترِ محافظی می ایستم 

و صورتم را رو به آسمانگرفته و چشم به دانه های برفی اش می دوزم

به دانه هايي که هر کدام يک جهت را برای فرود 

آمدن انتخاب میکنند. دهانم را باز میکنم و برای گرفتن هر دانه صورتم

را به دنبال دانه ها می چرخانم.

انقدر می ایستم تا که صورتم هم رنگ آسمان سرخ شود. 

و چه لذتی دارد وقتی سرخی صورتم با سوزشی خفیف همراه شود 

آن وقت دیگر توان تحمل آن سرما را نخواهم داشت

و با شتاب به سمت داخل خواهم دوید. 

بعد رو بروی اينه مقابل درب ورودی به صورتم که ابرو و مژگان و-

گيسوانش تنها در چند دقیقه سفید پوش شده اند خیره می شوم . 

صورت سرخ شده ام را با دو دست می پوشانم 

و با جمع شدن صورت و کج و ماوج شدنش خنده ای از ته دل می کنم

مقداری شکلک روی اينه می پاشم و ميدوم تا خودم را گرم کنم.

در حین گرم کردن نقشه میکشم که چه زمانی وقتش هست خودم

را به برف های نشسته روی زمین برسانم و آدم برفیی خلق کنم 

 و بلند بلند آواز بخوانم و بی دلیل قهقه بزنم :)