هوالمحبوب

عزیزدلم! میان من و تو هزار هزار فرسنگ فاصله افتاده. نه اینکه تو فاصله گرفته باشی، نه!

این منم که خیره سرانه پایم را روی پدال گاز گذاشتم و دور شدم دور و دورتر..

هیچکس نبود که بیخ گوشم زمزمه ی “خبری نیست برگرد” بگیرد.

امروز برایت نوشتم. تو مخاطب نوشته م شدی. رنج م را کلمه کردم. می دانم که خواننده ش

هستی. می دانم که شاهدی و ناظر. می دانم…

تو تنها امید این روزهایم هستی. تنها کسی که می توانم به مرام و معرفت ش تکیه بزنم

و ترسی از دست رد به سینه زدن نداشته باشم.

همه چیز را برایت شرح دادم و حالا در آرام ش تمام نشسته م به انتظار گرمای دستانت.

“هوالمحبوب”

روح َم را عادت داده َم، دیگر برای خودش گریه نمی کند، اشک های دل شکسته َم برای تو آقا!

+ کاش نگام کنی..

“هوالمحبوب”

سوم خرداد همیشه برام مقدسه، همیشه..

+ شهدا را یادکنیم ولو با یک صلوات.

“هوالحبیب”

خدایا! مارا بخاطر همه ی آن گناهانی که از کرده شان بی خبریم، ببخش!

“هوالعالم”

ای کسی که حتی در “سکوتم” مرا می شنوی…

ای کسی که نگفته همه چیز را می دانی!

ای کسی که بهتر از من، مرا می شناسی.

به قلبم سکون، به روحم آرامش و به بدنم قدرت بده…

“هوالعالم”

پشتِ تسبیحات خانم فاطمه ی زهرا سلام الله علیها چی خوابیده که تا به لب جاری میشه،

چشمه ی آرامش توی قلب می جوشه و دل را دعوت به سکون می کنه؟!

+ گویا که کر باشد دلم! صورتم را خم می کنم سمت ش، آرام و زمزمه طور گویا که دارم

برای کودکی بی قرار لالایی می خوانم، اذکار را یکی بعد از دیگری ادا می کنم. در هر ادا

یادش می اندازم کیست که؛ آنقدر بزرگ است که در وصف نمی گنجد… کیست که همیشه

حمد مخصوص اوست… کیست که منزه و پاک است…

آنقدر اینکار را تکرار می کنم تا بفهمد برای که و کجا باید مایع بگذارد.

“هوالمحبوب”

این غم توست که ابای “بلند گریستن” را از ما گرفته است…