“هوالمحبوب”

حضور آدم های نااهل توی زندگی هامون به این معنیه که اهل بودن آدم های اطرافمون

را ارج بنَهیم :)

نمی دونم واقعا کدوم روز از روزهای آینده قراره برای اولین بار یک نفر را به معنای واقعی کلمه

بنشونم ش سرجاش. ولی با این وجود همین الان هم بی نهایت مشتاقم و اگر که ترس از

خدا نبود مشتاق بودم به حد مرگ بزنم ش :)))

این را میگم که همه مون آویزه گوشمون کنیم. به جزئیات زندگی آدم ها دقت کنید. به

رفتارهاشون، حتی به داشته ها و نداشته هاشون. وقتی اون روز توی خونه ازشون خواستم

قرآن بدید و با کمال آرامش گفت: ((قرآن نداریم بذار از همسایه قرض بگیرم)) تنم لرزید.

نمی دونم اون لحظه چهره م چه شکلی شده بود. ولی خوب یادمه جوری یخ کردم و ترسیدم

که بعدها فکر نمی کردم با نبود یک کتاب اینطور احساس ناامنی کنم. اون روز با وجود ترس

گذشت و دلم را با دلایل مختلف که؛ “وجود قران دلیل بر خوب بودن آدم ها نیست” آرام کردم.

بعدتر دیدم برای راه افتادن کارهاش عین نقل و نبات رشوه میده! و از همه جالب تر اینکه

برای رد کردن بیمه، با یکی از کارمندها ساخت و تاخت کرده، با همون کارت میتیکومونی رشوه

بیمه ای که باید شخصی واریز کنه را با یک پنجم مبلغ واریز می کنه و عرض شود که با این

سوال ؛ ((چطور سالهای بعد این حقوق بازنشستگی از گلوش پایین خواهد رفت؟))، مغز من را به

نقطه ی جوش رسوند.

و عجیب تر اینکه حتی با یکی از کارمندها ریخته روی هم که کارت گواهینامه ش را راحت بدون

امتحان بگیره. این آدم قطعا خیال می کنه که خیلی زرنگه. و بی نهایت به خودش می باله. دروغ

قوت غالبه شه…و خب! چقدر حقیرن این آدم ها…

همه ی این جزئیات نشون میده که این شخصیت آدم امنی نیست.

حلال و حرام حالیش نمیشه و چیزی از حق نمی فهمه. وقتی کسی توی معاش خودش انقدر خرده

شیشه داشته باشه چه توقعی ازش هست که حق و باطل را تشخیص بده.

این روزها که درگیر این موجود شدیم. با رفتارش انگشت به دهان ماندیم وغصه ی این اتفاق های

ناگوارِ بی اخلاقی را می خوریم، کنترل اعصاب برایم سخت شده، انقدر پُرَم ازش که به معنای واقعی

دوست دارم از این زندگی پرت ش کنم بیرون و بگویم برو تا ارامش به ما برگرده.

راستش هیچوقت فکر نمی کردم به این روز برسم که نفرت از یک آدم تمام وجودم را بگیره و دلم

نخواد حتی سایه ی یک آدم را ببینم.

+ خوش ذاتی آدم ها ریشه ای بزرگواران! ریشه ای…