“هوالمحبوب”

با بچه های کلاس خودسر رفته بودیم اردوی جهادی ، آنهم عِراق . در خیابانی

که مستقر بودیمُ تا چند دقیقه دیگر باید میرفتیم و آنجا را ترک میکردیم .

چند مردی که لباس نظامی تنشان بود ، جنازه های سوخته و خونی را در همان

خیابان ردیف به ردیف میگذاشتند . تعدادِ جنازه ها زیاد بود .

حواسم به آقایی بود که مخفیانه آنها را نگاه میکرد نفهمیدم چکاره بود فقط

تا به خودم آمدم دیدم همان مرد سرش را پر از خون کرده و لباسش را هم همینطور

آهسته به طرف جنازه های ردیف شده میرود تا آمد کنار همان جنازه ها بخوابد

نظامی ها دیدندش ، غوغایی شد .

انقدر مرد بزدل بود که مدام التماسشان میکرد . آنها هم با خشونت با او برخورد میکردند.

ماهم پاسوز آن مرد شدیم و گیرِ آن نظامیان افتادیم .

من سعی میکردم بفهمانمشان که ایرانی هستیم و . . .

تا فهمیدندبرای عذر خواهی من و یکی از دوستانم مهمانِ خانه یکی از همان نظامیان شدیم

سفره ساده ای روی ایوان حیاط خانه پهن شد و در کنار چند دختر و همسر او غذا خوردیم .

نان پخته بودند ، خیلی خوشمزه بود فوق العاده طبق معمول وقتی خوشمزگی نان را دیدم

شروع کردم به تعریف کردن و تشکر کردن .

در همین حین بود صدای جنگنده هایی که به سرعت از بالای سرمان گذشتند و با همان

گذشتن صداهای مهیب انفجار و خمسه خمسه در محیط پخش شد .

با وحشت سرم را به طرف آسمان چرخاندم و از روبرو میدیدم که چطور چند جنگنده دارند

روبرو را بمباران میکنند .

گوشهایمان را گرفته بودیم .

یک جنگنده به طرف ما می آمد و تیربارش کار میکرد ارتفاعش کم بود و من اطمینان داشتم

که بمبی نمی اندازد چون اگر بندازد خودش هم به فنا میرود .

اما تیربارش که کار میکرد . .  .

همینطور تیربار رگباری میزد و به طرف ما می آمد و من زُل زده بود به همان جنگنده و تیرهایی

که برقش در همان روشنایی هم دیده میشد . . . با یک حسِ خاصی منتظر سرنوشتی بودم

که خودم هم سرانجامش را نمیدانستم . فقط فکر میکردم اگر به ما برسد قطعا تیربه همه ما

اصابت میکند و باید یک لبیک به عزرائیل  بگوییم.

دیگر چیزی نفهمیدم و چشمانم باز شد .ساعت را نگاه کردم . 8صبح بود .

یک الهی شکر برای بیدار شدنم گفتم و بادمقی روزم را شروع کردم . . .

کاش این روحِ سرکش کمی ادب یاد بگیردُ و من را عذاب ندهد .