“هوالمحبوب”

تا خود صبح عربده می کشید! تا خود صبح صدای های هایِ گریه هایش محل را

برداشته بود.

همان پسرِ جوانی که قُولدوری اش زبانزد دیگران بود.

* باور نمی کرد که رفته است!

** تا خود صبح فکر کردم، چرا کسی نیست آرامش کند!

*** تمامِ احساسش زیرِ همان قُولدوری قایم شده بود…

**** تا بحال نگاه دنباله دار را دیده اید؟! از آن نگاه هایی که معلوم نیست انتهایش

کجاست؟! تکیه داده بود به گوشه ی دیوار خیره شده بود به جایی نامعلوم…