“هوالمحبوب”

وقتی خواهر و برادر بزرگتر از خودت داشته باشی طبعا اگر شیطان و بازیگوش هم باشی

خیلی زودتر از زمانی که باید دنیاهای جدید را فتح می کنی  .

من هم از این جمله افراد بودم که با وجود منع شدن ها با شیطنت و بازیگوشی وارد

دنیای بزرگترها شدم .

اولین دنیایی که فتح کردم دیدن فیلم هایی بود که مناسب سن من نبود ، خوب به

یاد دارم در یکی از اتاق هایی که رایانه قرار داشت نشسته بودم و برادرم در حال فیلم

دیدن بود ، خواستم با او همراه شوم که اجازه اش را نداد و گفت مناسب سن تو نیست!

اغلب جمله ی مناسب سن تو نیست در من کنجکاوی زیادی ایجاد می کرد .

با شنیدن همان جمله یک لبخند شیطانی زدم و گفتم بعدا می بینم ! و واقعا بعدا

دیدم ! سن کمی داشتم و موضوع فیلم این بود که در یک کشتی چند خانم و آقا

حضور دارند و طوفانی می شود . کشتی آسیب می بیند ، دریا و طوفان آنها را به یک

اسکله ی شهری می رساند آنها وارد آن شهر می شوند و شادند ولی جریان خیلی

خوشحال کننده نیست ، چون در آن شهر انسان های عادی وجود ندارد  و . . .

یکی از تکه های فیلمی که در ذهنم همچنان باقی مانده آنجا بود که یکی از شخصیتها

-زن- وارد یک سالن بزرگ می شود و می بیند که به تعداد خیلی زیاد پوست انسان

سلاخی شده و اویزان است ، درست مثل سلاخی کردن گوساله و یا گوسفند .

نیمه های فیلم بودم که کسی در زد وارد اتاق شد ، خواهرم بود کمی با من همراهی

کرد و بعد وقتی دید فیلم مناسب من نیست  قطع اش کرد .

مومیایی هم یکی از همان فیلم هایی بود که من در همان سن نگاه کردم و متاسفانه

از همان دوران ترسِ آن در وجودم باقی ماند .

با وجودِ دیدنِ اینهمه فیلم ترسناک ماورایی -نه کشت و کشتار- همچنان با دیدن مومیایی

ترس دارم ، هیجان زده ام و حتی گاهی صدایم هم بین فیلم در می اید !

نمی دانم یادتان هست یا نه ، بعد از فیلم های مومیایی بازی های کامپیوتری زیادی

درست شد که اسمش همان مومیایی بود . یک موزیکِ هیجان انگیز و رعب آور داشت

که زمانی مومیایی ها از دیوار بیرون می آمدند پخش می شد آنهایی که این بازی را  در

گذشته کرده اند می دانند چه می گویم . چون در آن زمان سن کمی داشتم اغلب کنار

خواهرم می نشستم او بازی میکرد و با آمدن مومیایی من خبر میدادم و در کل انگار

یک بازی دو نفره بود که بیشتر من مراقب حضور یکدفعه ایِ مومیایی ها بودم :)

ترس از مومیایی هم از همان فیلم به وجود آورد ، آخر فیلم مومیایی محترم در یک

سالنی بود که یک کالسکه و دو اسب آمد و روح آن را که فریاد میزد با خود برد و

مومیایی از بین رفت ، آن لحظه شدیدا یک خوف کوتاهی کردم و در نتیجه بعد از آن

مومیایی شد یک ترس . . .

شب قبل تمام خانه را تاریک کردم و مومیایی 2017 را نگاه کردم ، باورم نمی شد با

گذشت اینهمه سال همچنان آن ترس در من هست .

با هیجان و ترس قاطی شده بودم ، هر از چندگاهی هم شوکه می شدم و یک وای

از تهِ حنجره ام خارج می شد .

شاید اگر شما فیلم را نگاه کنید چیز ترسناکی در آن نباشد . ولی آن ترسی که از کودکی

در من باقی مانده باعث شده که همچنان یکی از ترسناکترینها باشد برایم .

پ.ن: مراقب کودکانتان باشید ، اینجانب قابل کنترل نبودم ، رُک بگویم زیادی زرنگ

بودم در کارهای یواشکی !!!

“هوالمحجوب”

پدرم حق داشت برای رضایت دادن تعلل کند.

همیشه برای اردو رفتنِ با مدارس سعی می کرد تا آنجا که می شود با نرمی اجازه رفتن

ندهد ، ولی با این حال رگِ خوابش را خوب میدانستم و همانجا با ناراحتی میگفتم

چشم هرچی شما بگید ، حالت پژمرده به خودم می گرفتم و می رفتم پی کارم در اتاق .

به ساعت نمی کشید می آمد و بغلم می کرد یک بوسه به گونه ام می کاشت و میان

عضلاتش فشارم می داد و می گفت : برو ، خوش بگذره !

منم که پیروزِ میدان بودم از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم و شروع میکردم با

ذوق خندیدن و تشکر کردن ، وقتی خنده ی من را می دید او هم با خوشحالی ام

خوشحال می شد .

یکبار که با مادر خلوت کرده بود ناخواسته شنیدم که نگرانی اش را ابراز کرد و گفت با

اینهمه اتفاقاتی که در اردوها می افتد می ترسم اجازه رفتن بدهم با این حال چه کار

کنم نمی توانم دلش را بشکنم توکل برخدا ، خدا می داند چقدر دودل می شوم در

اجازه دادن .

اردوهای من هم تمامی نداشت ! یعنی من از همان بدو اول تا فهمیدم راست و چپ

کدام است تنهایی برای خودم گز می کردم .

آخرین باری که تنها رفته بودم خوب به یاد دارم زمستان بود ، در اتوبوس طبق معمول

تنِ لوسم سرما را به جان خریده بود و سرفه می کردم . گلویم به شدت می سوخت .

سعی کردم به زور بخوابم تا کمی از درد کم بشود .

بین خواب مدام بیدار میشدم همه در خواب بودند نیمه های شب بود بوران شده بود

به شدت برف می امد و راننده اتوبوس با سرعت خیلی زیاد راننده می کرد .

همان لحظه ترس از رفتن وجودم را گرفت و با خودم فکر کردم اگر الان اتفاقی بیافتد

چه می شود ، مادر پدر خانواده . . .

با هربار بیداری اشهدم را می خواندم و دوباره به زور خودم را می خواباندم .

آن موقع برای اولین بار بود که ترس وجودم را می گرفت ، نه فقط بخاطر مرگ بیشتر

به خاطر این که احساس می کردم نسبت به اطمینان پدرم به خودم سو استفاده

می کنم . یکجور شاید شبیه به حس شرمندگی داشتم اگر اتفاقی برایم می افتاد .

با اینکه پدر و مادرم من را که ته تغاری اشان بودم خیلی آزاد گذاشته بودند و هرجا

که دوست داشتم می رفتم ، مخصوصا مسافرت های دور با دوستانم . هیچوقت یادم

نمی اید سواستفاده کرده باشم . همیشه با خودم می گفتم آنها به من اعتماد دارند و

در نتیجه اسه می رفتم و اسه می آمدم هرچند داشتم کنارم دوستانی را که به دروغ

می گفتند با من می ایند ولی در اصل همراهِ . . . . .

خلاصه که الان با اتفاقی که برای دختران نوجوان اردو در سانحه تصادف مینی بوس و

یا اتوبوس جانشان را از دست داده اند ، دیدم . خودم را جای مادر و پدرم گذاشتم و

فکر کردم اگر من هم فرزندی در این سن داشته باشم باز هم اجازه می دهم برود ؟!

با وجود دیدن اینهمه اتفاق ناگوار حاضرم با وجود چند درصد افتادن اتفاق ناگوار برای

فرزندم اجازه رفتن بدهم ؟!

شاید آنموقع ها با خودم می گفتم اگر اتفاقی قرار بر افتادن باشد می افتد ولی الان از

نقش مادری بخواهم نگاه کنم ، شاید یک روز اجازه این ریسک ها را به خودم ندهم و

فرزندم را محدود کنم . نمی دانم . من همین حالا شکر گزار داشتن همین پدر و مادرم

که اجازه این همه تجربه کردن را به من داده اند . ولی اگر خودم مادر بشوم بعید

نیست که این تجربه کردن را از او نگیرم !

پ ن: از خدا برای عزیزانشون طلب صبر می کنم.

“هوالمحبوب”

” خب ، از فلانی چه خبر ؟! “

جمله ی سوالیی که استارتِ پر حرفی حول و محور همان فلانی  به شمار می رود !

راستش از این جمله می ترسم !

چون دقیقا با پرسش این سوال محوریت صحبتها کشیده می شود به طرفی که نباید. . .

برای همین اغلب سعی میکنم با جملات کوتاه کنجکاوی طرفِ مقابلم را کم کنم هرچند

انسان ممکن الخطاء است احتمالش هست خودِ من هم بین صحبتهایم این اشتباه را

بکنم .

وقتی زهرا بعد از ماه ها پیغام داد ، تعجب نکردم . ولی راستش آن تهِ اعماق وجودم

قندی آب شد ، دلم می خواست آن مخاطبِ ناشناس که پرسید : من را به جا آوردید

یک اشنای غریبه باشد که یافتنش ذوق زده ام می کرد .

با این وجود بعد از اینکه خودش را معرفی کرد تمامِ فِسم -یا فیسم :/ - خوابید .

در طی چند مکالمه کوتاه و حال و احوال ، چند ساعت بعد دوباره سلام و احوال پرسی

کرد و پرسید :- راستی از هما چه خبر؟

خب قطعا کسی را که در دو مسافرت کنارت داشتی و بعد از مدتی پیدایش می شود و

بعد از یک مکالمه که تمام شده ، یک ضرب برود سراغ یکی از دوستانت شوکه می شوی.

چون زهرا نه با هما صنمی داشت ، و نه هما با او کاری .

در نتیجه این پرسش بی هوای ” از هما چه خبر” بوی کنجکاوی شدیدی را میداد .

می توانستم بگویم خیلی خوب است ، همین چند وقت پیش مراسم جشن ازدواج

برادرش بود  و هزار حرف دیگر بریزم بیرون . درست مثل خودش که در طی مکالمات

اول زندگی دکتر را ریخت بیرون و تصویر فارغ التحصیلی اش را فرستاد .

اما تنها به یک جمله ی - خیلی وقت است از گروه لفت داده - اکتفا کردم .

او هم گفت چه حیف ! تمام شد . . .

بهتر نیست وقتی دلمان می خواهد از کسی خبردار شویم برویم سراغ خودش ؟!

با یک احوالپرسی کوتاه می توانیم بفهمیم در چه حالی است . ولی وقتی سراغش را

از کسِ دیگری میگیریم ، دقیقا کشیده می شویم به سمتِ غیبت کردن و پشت سر

آن شخص صحبت کردن .

برای همین است می گویم جمله ی از فلانی چه خبر استارت است !

“هوالمحبوب”

عید مبارکمان باشد. . .  :)))

“هوالمحبوب”

اگر زمانِ عمرم را به من بدهند ، تمام عقربه ها را روی ساعت نوجوانی نگه می دارم!

با وجود همان حماقت ها و اشتباه ها ، باز هم حاضرم آن دوران را زنده کنم .

تصاویر اردوی مدرسه راهنمایی را فرستاده است .

از اشپزی کردنش برای هم گروهی هایش و تمام کلاس های مزخرفی که در اردوها برای

دانش آموزها میگذاشتند انتهایش هم نوشته است من و آشپزی :)

دلم اب شد برای دوباره تجربه کردن آنهمه احساس . . .

حالا که بزرگتر شده ام ، ایرادات دیگران هم انگار بزرگ شده است .

زودرنج نشده ام یعنی امیدوارم نشده باشم اما جسارتی که در گذشته نداشتم را پیدا

کرده ام . طوری که اگر رفتار فلانی را دوست نداشته باشم به راحتی کنارش می گذارم

و ترسِ از دست دادن هیچ شخصیتی را در زندگی ام ندارم البته بجز خانواده ام .

با این وجود ، یعنی با آمدن این دغدغه ها دیگر دوستان اصلی ام هرکدام مشغول

کار و زندگی خودشان هستند و واقعا هرچقدر هم تلاش کنیم دیگر مثل همان دوران

نوجوانی و مسافرتهایی که می رفتیم ، نمی توانیم جمع شویم و خوش بگذرانیم فقط

می شود با کلی ادا اصول تاریخ اینور آنور کردن یک دورهمی ساده داشته باشیم .

در نتیجه باید حسرت همان دوران را بخورم که چرا بیشتر  مسافرت نرفتیم .

با اینکه هر سال حداقل دوبار را داشتیم ولی باز هم از نظر من کم است .

قدر تک تک لحظات عمر را بدانیم .

امیدوارم وقتی به سی رسیدم اینجا ننویسم که کاش برگردم به دهه بیست !

“هوالمحبوب”

هم دلِ رفتنش را دارم ، هم دلِ نرفتن . . .

مرز این  تردد پنجاه درصد است !

پ.ن : همایش

“هوالمحبوب”

برایم دو تا جوجه خریده بود ، محض خوشحالی . . .

من هم که سرخوش هر روز سرجمع یک ساعتی با آنها وقت می گذراندم .

بعد از چند روز دیدم یکی از جوجه ها ناخوش احوال شده و نمیتواند خوب راه برود !

طفلک سه روز بعد کامل فلج شد ، حالا یک جوجه ی سالم داشتم و یک جوجه ناقص . . .

حتی نمی توانست گردنش را صاف نگهدار دارد !

خلاصه اینکه مریض دار هم شدیم و هر روز آن جوجه ی بی پا و گردن را سر و سامان

می دادم تا زخم بستر نگیرد .

سرتان را بدرد نیاورم . بعد از چند وقت جوجه ی بینوا به ندای حق لبیک گفت !

دیگر در این سن و هیبت نمی توانستم مراسم ترحیم و خاکسپاری و اشکریزان راه

بیاندازم ولی خب زیرپوستی یک زار و گریه ای داشتم .

از آنجا که روحیه ی لطیفی دارم - الکی - آن یکی جوجه که یادآور جوجه ی به رحمت

رفته بود را دادم به جنابِ بدخُلق تا ببرد در ویلا کنار آن غاز و مرغها بچرد .کلی هم

سفارشش را کردم .بعد هم خیلی پیگیر نشدم سرنوشتش چه شد .

تازه حالا فهمیده ام جوجه ی بینوایم چرا مرد !

در نبودِ من جوجه ها را برده اند درون وان حمام شسته اند ! بعد از شست و شو

هم آورده اند سشوار کشیده اند به بیچارگان !

تازه بعد از اقرار به قتل آن جوجه فرمودند : بعد از شست و شو حالشان بد شد

گفتم شاید سردشان شده ! سشوار گرم گرفتم !!!

خلاصه اینکه از رو نرفته اند . چند روز پیش می فرمودند برایم قناری بخرند .

گفتم خدا خیرتان بدهد من قناری نمی خواهم همان جوجه را کشتی بس نبود ؟!

حالا باید برای صدای خوش قناری مرده هم غصه بخورم ؟ نمی خواهم .

پ.ن: برای شادی من است ، ولی خب قرار هم نیست برای شاد شدن موجود زنده

هلاک کنم :/