“هوالمحبوب”
داشتم می گفتم با دیدن آن حشره دیگر خوابم سخت شدُ توهم حضور حشره روی بدنم
اجازه خواب راحت را به من نداد که سریع با تعجب گفت :
چرا؟! تو که انقدر خون سرد و خنثی هستی!!!!
پ.ن: بعضی ها اینجانب را با پهلوان پنبه اشتباه گرفته اند.
موضوع: "روزمرگی"
“هوالمحبوب”
حال با خوف و رجا سوی تو برميگردم، یک قدم دلهره دارم یک قدم دلتنگم.
شاعر: به گمانم فاضل جان نظری :) اطمینان ندارم شعر را درست نوشته باشم
از حافظه الزایمری ام بیرون کشیدم.
پ.ن: امشب برای فرج احیا نگهداريم. بگذاریم یک شب رنگمان همانی باشد که باید.
پ.ن: الهی شکر. . . برای همه چیز.
“هوالقادر”
از الان استرسِ مهاجرتِ خانواده مهندس را دارم .
هنوز یک ماه مانده به رفتن عزاداری های اهل خانه مخصوصا مادر شروع شده !
با اینکه این چندمین مهاجرت اعضای این خانه به شمار می اید .
ولی این قضیه همچنان تازگی های خودش را دارد و چند روضه خوانی همراهش . . .
خدایا تابستانم را . . .
تعطیلاتم را . . .
دلخوشی هایم را . . .
به تو میسپارم !
“هوالمحبوب”
حواسمان به جایگاهمان باشد .
ما در زندگی شخصی چند نقش را باهم ایفا میکنیم . یک آقا در وحله اول پسر خانواده
بعد همسر در عرضِ همسری داماد یک خانواده دیگر و پدر خواهد بود .
خانم هم اول دختر ، همسر، عروس ،مادر است .
یاد بگیریم هر نقش جایگاه خودش را دارد . وقتی داماد یا عروس یک خانواده هستیم
اول از هرچیز خودمان را در نقش همان ببینیم . سریع دور برمان ندارد که ؛ نه من الان
می توانم پسر این خانواده یا دخترش شوم نه !!!
شما همان داماد و عروس هستی که بر اساس میزان علایق خانواده به تو سنجیده میشوی
هیچوقت نمیتوانی نقش پسر و یا دختر آن خانواده را ایفا کنی . . .
در اول و آخر نام تو داماد و عروس است ولاغیر.(استثنا همیشه هست !)
با این تصور توقعات خودت نسبت به خانواده همسرت بالا میرود و بعد ناخواسته
کدورت هایی ایجاد میشود که دامن به آتش های زیاد دیگری می زند.
پایمان را از حدی که قرار داریم فراتر نگذاریم که بعدها به مشکل بخوریم .
و اگر هم کاری بزرگ برای کسی انجام دادیم بدونِ هیچ توقعی باشد که آن توقع نه به
خودمان ضرر برساند و نه به خانواده های دو طرف .
این نهایتِ بزرگواری یک شخص را می رساند که بدونِ چشم داشتِ جبران،کاری انجام بدهد.
یکی دیگر از مشکلاتی که خانم ها با همسرشان دارند این حس مالکیت بیش از
حد است .
گاهی خانم ها از سرِ علاقه آنقدر نسبت به مردشان مالکیت دارند که فراموش میکنند
که این مرد پسرِ مادر و پدرِ دیگری است همانطور که خودِ آن خانم دخترِ پدر و مادری است
به پدر و مادر خود که میرسد رفت و آمد و. . . هیچ مشکلی ندارد .
ولی تا پسر میخواهد به پدر و مادرش برسد سریع جبهه های خانم شروع میشود .
اصلا همین معقوله خواهرشوهر که بزرگش میکنند . خب این خواهرِ این مرد است .
همانطور که شما نسبت به برادرتان خیلی حساس هستید و جان نثار برادرتان میکنید
این بنده خدا هم به همان اندازه نسبت به خواهرش مهر دارد .
لطفا جایگاه ها را بشناسید بدانید دقیقا این محبت در چه جایگاهی است .
همانطور که مرد در برخورد با همسرش متفاوت است با خواهر و مادر خود هم شیوه ی
دیگر دارد .
آن مرد نزدیک به بیست و چند یا سی سال در کنار مادر و خواهرش بوده بعد شما با
ورودتان به زندگی او میخواهید او را سریع از آنِ خودتان کنید .
که در این رابطه حس های متناقضِ آمیخته با بدبینی هم همراهش میشود .
و این بین یک رفتارهایی ایجاد میشود که . . .
اقایان هم همینطورند با ازدواج خانم را محدود میکنند تا جایی که در کمک کردن و
رفت و آمد به خانه پدری اش هم دختر معذور میشود .
در این مواقع هر دو طرف باید خودشان را جای طرفِ دیگر بگذارند .
با ازدواج قرار نیست تصاحباتی ایجاد بشود . بلکه دو چیز در هم ادغام میشوند .
این ادغام هم دقیقا باید در مسالمت باشد نه جنگ و مالکیت . . .
گاهی فکر میکنم مگر ما چقدر عمر میکنیم که نیمی از زندگی امان که اوج جوانی
و قسمت طلایی عمر امان است با درگیری های مزخرفِ مادرت این حرف را زد خواهرت
اینطور کرد ، پدر و برادرت این رفتار را داشتند . . . از بین برود.
این همه اوقات تلخی فقط بخاطر درک نکردن جایگاه اصلی است .
وگرنه هیچکس هیچ اختلافی هم نخواهد داشت مگر چند جز که با گذشت و
مهربانی میتوان نادیده گرفت و یا مدارا کرد . . .
پ.ن: راستش خسته شده ام از بس مشکلات بعضی خانم ها و اقایان را دیدم و
این حرفها را تکرار کردم .
پ.ن: ماریا مشاور میشود D:
“هوالمحجوب”
من خیلی مراسمات شرکت نمیکنم ، قبلتر ها یعنی از نوجوانی تا پا گذاشتنِ در جوانی
شرکت در مراسمات برایم فوق العاده اهمیت داشت و شدیدا پایبند حضور در مراسمات
بودم .
آنموقع ها هم عزلت نشین بودم . کلا در واقع آدم زیادی درونگرایی هستم .
چه در محرم چه در شبهای مبارک تا پایم را در مسجد میگذاشتم مستقیم میرفتم
قسمت تدارکات و آن پشت خودم را با وظیفه ام که اعم از چای و شست و شوی
فنجان ها بود مشغول میکردم و در نهایت اندکی در روضه ها هم شریک میشدم و در
همانجا بعد از اتمام کارهایم مینشستم یک گوشه آشپزخانه و اگر دل همراهی میکرد
اندک اشکی هم از چشمانمان شُرّه میکرد .
ولی بعدها دیگر تکی شدم . متاسفانه .
فقط در مواقع لزوم شرکت میکنم از محرم فقط دو شب اصل و در ماه مبارک هم
فقط شبهای قدر آنهم تک و توک مثلا یک شب در خانه یک شب یکجا و شب دیگر
جای دیگر . . .
این را میگذارم پای حساسیت هایی که جدیدا در وجودم ایجاد شده که البته احساس
میکنم این حساسیت ها تا به حدودی بجا هستند .
شب قبل تا وارد مراسم شدم یک گوشه دنج پیدا کردم و نشستم .
کم کم تعداد زیاد شد .
یک خانم کنارم نشست که دلش مراسم نمی خواست انگار ! خانمی مسن هم سمت چپم
بود که متاسفانه بنده خدا سواد نداشت انگار و رویه خودش را میرفت !
یک خانم هم مقابلم نشست که بچه چندماهه داشت و بچه اش از بدو ورود زوم شد روی
من !
آنقدر نگاهم کرد تا مادرش هم فهمید و مجبور شدم از پوسته سرسختی ام در بیایم و
با نوزاد صحبت کنم و ناز و نوازشی نثارش کنم .
تا آخر مجلس آن نوزاد خیره ام شد !
کلا می توانم بگویم که از دیشب تنها اندکی از مراسم را فهمیدم و کلا مثل در خانه بودن
بودم .
انگار این دِلی رفتن هایم باید همچنان ادامه داشته باشد .
“هوالشافی”
شنیده ام صبر در مقابل درد گناهان را میریزاند.
خدایا ،
در سال خودت شاهد هستی که من این درد را چندین بار میکشم
مثل مار به خودم میپیچم .
این را خودت به پای طبیعتم گذاشتی .
نمیدانم این درد هم زیرمجموعه این ریزش گناهان می شود یا نه!
دارم دنبال دلیل میگردم تا درد کشین هایم را هم برای رضای تو کنم .
پ.ن : دارم میمیرم . . .
“هوالمحبوب”
یادم هست قدیمی ها برای اینکه دخترانشان سریع ازدواج کنند و خواستگار برایشان
پیدا شود میبردنشان مراسمات . . .
البته الان دیگر مثل آن موقع نیست اغلب اقایان خودشان همسرشان را پیدا میکنند.
ولی مثل اینکه تک و توک هنوز هم این جریان هست .
دیشب در مراسم چندخانم را پیچاندم . چشمِ یک نفر روشن !!!
