“هوالشافی”
مردم آهنگ غم انگیز گوش میدن غمگین میشن
اونوقت منه کج و کونجل با رسیدن صدای اهنگ
ناصر عبدالهی به گوشم که میگفت :
از من نخواه با تو بمونم . . .
تو هیچی از من نمیدونی . . .
نیشم تا بناگوش باز شده !!!!
موضوع: "روزمرگی"
” هوالمحبوب “
عذاب یعنی دلت بستنی بخواد
کلی بستنی بخوری و بعدش بخاطر خانم بودن و
تناسب اندام پاشی یک ساعت ورزش کنی این ور و انور
بپری تا کالری بسوزونی . . . :-(
“هوالرحیم”
مرگ واژه ایست در کام بشریت تلخ . . .
بشری که حرص و طمعش هیچگاه اجازه نمی دهد
از لذایذ اطرافش دست بکشد .
مردن ، رفتن ، کوتاه شدن دستت از دوست داشتنی هایت
عادی است و حق.
ولی کاش ، ای کاااش
که مرگمان عادی نباشد وگرنه همه میمیرند . . .
“مَن عشق فعفّ فكتَم فمات فهو شَهيد”
والسلام 28شوال1437
“هوالمحبوب”
می اندیشم ؛
به اینکه در اطرافم چه زیبایی ها نیست که دلم را دوباره زنده کند
در جهانی هستیم که مردمش مانند یک رباط
این سو و آن سو میدوند برای لقمه نانی و شاید؛ فراتر از یک لقمه نان!
داریم زیبایی هایی که برایمان یک رنگ شده است ، مثل مردم کنار ساحل
که دیگر صدای دریا برایشان عادی شده! این آغاز تکرار است . . .
و این تکرار چشم ها را به هم میدوزد تا دیگر نبینی
مثل دیدن عزیزانت در روز که برایت عادی می شود فراموش می کنی
شاید دقایقی دیگر در کنارت نباشند !
زندگی سرشار از خوشبختیست اما تو نمی بینی ، من نمی بینم و او هم نمی بیند
خوشبختی همان کبوتر سفیدی است که پشت پنجره ات صبحگاه پرواز
می کند خوشبختی جوانه ای از گلِ گلدانت است که به یادت می آورد
زندگی جریان دارد . . .
خوشبختی وزش باد تندی است در لابلای شاخ و برگ درخت حیاطت
خوشبختی داشتن دو چشم است که می تواند طلوع و غروب خورشید
را ببیند .
خوشبختی دو پا است که تو را هر جا که بخواهی ببرد . . .
خوشبختی نگاه مهربان عزیزانت است که کنارت هستند
خوشبختی دیدن نم نم باران است وقتی بروی زمین چکه می کند
خوشبختی دیدن حشره های رنگارنگ است و دیدن زیبایی های
خارق العاده ی هستی . . .
نمی دانم شاید من خوشبینانه نگاه می کنم اما ؛
دیدن همه و همه اینها که جز لبخند خدا برایمان نیست
مرا سرشار از محبتش می کند . . .
این زیبایی ها همه و همه برای لذت بردن من است
اگر بفهمم اگر زود درک کنم !
همه جوره هوایمان را دارد . . .
فقط ماییم که نمیدانیم چگونه هوایش را داشته باشیم
می توانم تمام جلالش را در میان طبیعت جست و جو کنم . . .
خوشبختی یعنی همین که هستم . . .
من خوشبختم :)
والسلام
” هوالمحبوب”
من یک دخترم
دختری به جنس افتاب و به لطافت یک
برگ گل . . .
دختری به پاکی نسیم و به زلالی آب روان
به جنس نور مهتاب . . .
من یک دخترم دختری از دیار سلمان
دختری مسلمان؛
آیینم نیک و کردارم پاک
چشم هایم جز عفت چیزی ندارند و
صورتم به سرخی حیاست ،
به روی خود پرده ای دارم به جنس حجاب
حجابی که نقشش آرامش جانم و امنیت روانم
و وجودش مایه حیات بشریت .
حجابی که گاهی در آفتاب سوزناک شهر کبابم می کند
و گاهی در میان سوز برف گرمابخش زندگی ام می شود
من یک مسلمانم ،
اسلام نه محدودم کرده است و نه دست و پایم را در قُل و
زنجیر کشانده . . .
من یک مسلمانم؛
مسلمانی که دینش بهای یک دُرّ را به او داده دُرّی که هیچ
یک از اقلام دنیا آن را نشناخته است .
من ازادم هر چه را خواهم بکنم ولیکن در چهارچوبی که
نتیجه اش امنیت خودم و جامعه ام باشد
در خانه همه کار میکنم جدایی از سیاهی چادرم در خیابان
چه رنگها که در خانه ام نمی رقصند . . .
انگشتانم بیرون از خانه سادگی را همراه دارند و در خانه
هزار رنگ میشوند!
زیبایی ام را در قابی از نجابت حفظ می کنم و در خانه
چه لعبتی می شود همان زیبایی وقتی به نمایش گذاشته
شود . . . !
من یک مسلمانم وقتی خدایم ندا می دهد برای ملاقات
پا از پا نشناخته و سجاده ای پهن میکنم ،
ملاقاتم با خدا هر روز در پنج وعده است
گاهی هم از پنج وعده بیشتر می شود چرا که او مرا در هر
لحظه پذیرا است و محدودیتی برایم قاءل نیست
من مسلمانم بدی نمیکنم ولی شاید در این میان
وقتی از یاد خدا غافل شوند بدی ببینم ولی آنهم بخشیده
می شود چرا که دینم سرشار از عطوفت و مهربانیست
و بخشش در تمام رگ هایش جریان دارد
من مسلمانم , اسلام را عاشقانه می پرستم
من یک دخترم دختری به جنس معصومیت
معصومیتی از طرف دینم .
من یک دخترم؛ دختری مسلمان
والسلام
21شوال1437
” هوالمحبوب “
قصه از آنجا شروع شد که پایم به خاک خورد
خاکی که از آن زاده شده بودم ,
نسیم به پهنای خنکی ، صورتم را نوازش میکرد
و چشم هایم دوخته شده بود به انتهای خیال
خیالی که به اندازه تمام آب های کره خاکی نمناک بود!
انگشتانم در میان خاک بازی می کرد و بی اختیار نگاهم
به پاهای در خاک نشسته سُر داده شد . . .
لمس خاک نرم با پاهایم دلنشین به نظر می آمد
با خود می گفتم شاید من هم پیش از این مثل همین
جنس دلنشین بودم .
دوباره محو خیال شدم
خیالی به وسعت آنچه که نباید می بود به وسعت فریاد
یک نا امیدی
خورشیدِ رو به افول لبخند سرخ رنگش را به روی
آبی دریا پهن کرده بود ، مثل یک نقاشی
سری تکان می دهم و در دل می گویم هیچ نقاشی
جز خداوند نمی تواند غروب را به تصویر بکشد . . .
لبخند بر لبانم می نشیند و از افکار بیهوده ام خارج می شوم
دوباره بوی خدا در افکارم پیچید دوباره زندگی در خیالم جریان
گرفت حتی نامش در افکارم نباشد همه چیز حزن و اندوه می شود
می ایستم و با عجله گام های بلند بر میدارم انگار که در آن ساعت
شیطان همنشینم شده باشد اعوذ بالله ای میگویم
“مگر نه اینکه نا امیدی فرش قرمزی برای شیطان است . . .”
والسلام
(21شوال 1437)
” هوالمحجوب”
دوستان مدام از فیلم شهرزاد حرف می زدند
از داستان جالبش , از اینکه چقدر شهرزاد بی نوا است
با خودم میگفتم حتی یک صدم درصد هم دوست ندارم
فیلمش را نگاه کنم . . .
ولی همین چند ساعت پیش عین 28 قسمت را با دور تند
نگاه کردم ،
جذابیتی نداشت برایم ولی مرا برد به چند سال قبل.
از این شهرزادها در آن سالها بسیار بود همین شهرزاد قصه
از هزاران هزار شهرزاد آن دوران خوشبخت تر و شاهزاده تر
بود .
قصه تکراری فدای زندگی برای زندگی دیگر ، جذابیتی ندارد
اینکه یار بعد از چند سال بفهمد که ای وایِ من عشق دیرینه
من خودش را فدای زنده بودن من کرده است تکراری است
اینکه کسی زورگو همه را می چرخاند قصه ای تکراری است
ولی چرا ، چرا باید گفت فیلم زیبایی بود !
درکش برایم دشوار است ، به نظرم فیلم جز اینکه برای سرگرمی باشد
چیز دیگری نیست که نیست . . .
