“هوالمحجوب”

یک دختری بود، دوره کلاس های زبانم باهاش همکلاس می شدم. دختر بامزه و

خنگ وضعی بود. خنگ نه از اونا که خُل و چل باشن. نه! صرفا ساده بود و خیلی

گیج می زد یا بهتره بگم سر به هوا بود. تو اکثر تایم های کنفرانس از عشقش به

شاهرخ خان حرف می زد. با چنان وجد و شوقی در موردش صحبت می کرد که هیچوقت

نمی تونستیم - من و لورا- خنده ها و چشم های گرد شدمون رو مخفی کنیم. البته

خودش هم موقع افاضه ی محبت هاش می خندید و به استاد تعریف می کرد. حتی

وقتی قرار می شد یک نامه به عزیزی بنویسیم، عزیز اون شاهرخ خان بود :) همینقدر

رو به فنا…

امروز به طور اتفاقی پیج ش را پیدا کردم. با هزار ریز و بم کردنِ عکس پروفایلش که

آیا این همون فهیمه س یا نه فالو رو فشار دادم. و خب با اکسپت کردنش فهمیدم که

بله! این همون فهیمه س…

بس که بچه ها تو طی این چند سال پوست انداختن و تغییر کردن واقعا شناختشون

سخت شده! یکی جراحی بینی کرده، یکی ژل لب. یکی پروتز یکی میکرو.. همه هم که

بلااستثنا می تونن با مژه های بلندشون پر بزنن برن :/

با دیدن این تغییرات فقط به این فکر می کنم چرا ما هیچ حرکتی نزدیم. یا اصلا ما

هم همسن اینا هستیم پس چرا همچینیم :/

خلاصه اینکه در یک گوی مبهم سوال ها قرار میگیرم و با تغییرات اینها کلی تلاش

می کنم تا باور کنم این همونه… همون.

“هوالمحبوب”

آهنگ “راز دل” علیرضا قربانی را گوش میدم و یک دل سیر خالی میشم و تهی…

منتظرم فقط این ویروس تموم بشه و روی پشت بوم تو تاریکی شب با زل زدن

به ستاره و ماه چَه چَه بزنم زیر آواز و بخونمش. بس که شعر و ریتمش عالیه!

“هوالباقی”

پدرِ حبیب رفت…

یکی از اون خانم هایی که حکم انتظامات مسجد را داشت هم همینطور.

نشد بریم پیش حبیب بغلش کنیم و همگی زار بزنیم از بی پدر شدن ش.

نشد تصویر همیشه خندان آن خانمی که اغلب شبهای قدر چشم هام وقت

جیره بندی دیدنش را داشت از ذهنم پاک کنم. نشد به خودم بفهمونم که

رفتن فقط برای بقیه نیست. یک روزی دیر یا زود نوبت تو هم میرسه.

نوبت اطرافیانت میرسه. با کرونا نه با چیزهای دیگه حتما…

نشد طبیعت زندگیمون رو به خوبی درک کنم. نشد عقل و دلم یکبار در کنار

هم، با آرامش نتیجه ای درست بگیرند از این حیات.

نشد بفهمم این دنیارو نه تنها با همه ی زیبایی هاش بلکه با همه ی عزیزاش

عقلن دوست ندارم و احساس می کنم تا همینجای قصه ی زندگیم کافیه و

بهتره خدا تو همین مرحله نقطه ی پایان بذاره انتهاش.

نشد بفهمم…

و این نفهمیدن سالهاست که داره ضربه بهم میزنه! و انگار قرار نیست تموم بشه.

“هوالمحبوب”

(محتوای این پست حذف شد)

“هوالمحجوب”

نور چراغِ خیابان، همان چراغی که نزدیک درخت گردو و برگ هایش هست. توی تاریکی

شب تصویر گردو را از قبل قشنگ تر می کند. حالا فکر کن زمینه ای تاریک، نوری که شاخ

و برگ درخت گردو را سایه روشن زده با قطرات ریز باران تزیین شود و بعد، تو دقایقی پشت

شیشه ی پنجره، محوِ این قاب زیبا باشی و دلت نیاید پرده را رها کنی و بروی پی کارت…

+ کاش چشم ها دوربین خودکار بودن تا تصویرهایی خلق می کردن که هزار و یک لنز هم

توان ثبت آن ها را نداشته باشد.

“هوالمحبوب”

وضعیتم جوری شده که دیگه غصه نمی خورم، بلکه غصه داره منُ می خوره! :/

“هوالمحجوب”

دیروز خواهرم خبر داد همکارش به فاصله ی دو روز مادر و برادر جوانش را از دست داد.

این قصه زمانی تلخ تر میشه که با وجود از دست دادن عزیزانت شیفت هم داشته باشی.

دارم به رفتن های کرونایی فکر می کنم. آدم وقتی عزیزی از دست میده یک بار قبل از

غسل و یک بار بعد از غسل- به عبارتی برای وداع- می بینتش. در آخر هم با مراسم

ترحیم دل ش به این باور می رسه که عزیزش واقعا رفته. بعد از خاک سپاری هم طبق باور

همه ی ما خاکِ سرد کار خودشُ می کنه.

اما این ویروس کاری می کنه که ندونی عزیزت چطور رفت. وداعی نخواهی داشت. حتی

خبر نداری که غسلش دادن، ندادن. چطور خاکسپاری کردنش را هم نمی بینی… و کسی هم

حتی برای التیام این درد کنارت نخواهد آمد.

من تجربه از دست دادن و رفتن آدم ها را دارم. تا زمانی که به چشم نبینی. انگار هنوز به

اون باور نمی رسی که رفتن. شاید حتی چشم انتظار این باشی تا برگردن.

نمی دونم. واقعا قابل درک نیست. این تنها چند تعریف و نگاه از این واقعه اسفناکه. واقعه ای

که تصورش هم برای خودمون سخته چه برسه به وقوع پیوستنش..

این روزها و شب ها برای دل های بی قرار، برای آدم هایی که اینطور غریبانه رفتن یس بخونید.

ذکر بگید و هرچه هست و بلدید بخوانید هدیه کنید. این تنها کاریه که میشه برای تسلای دل

بازمانده ها و روح رفته ها کرد.

+ برای هم دعا کنیم…