“هوالحبیب”

احساس می کنم افسارم افتاده دست شیطان و  هرجایی که می خواد می برتم.

نه که کشون کشون ببره! نه… افسارو یه تکون میده و من بدون تقلایی راه میفتم و میرم دنبالش.

می فهمی یعنی چی؟ می فهمی چه خاکی به سرم کردم؟؟؟

+ من نمی خوام، نمی خوام…

“هوالمحبوب”

عزیزدلم! شاید فقط اینجاست که میگم تویی محبوب…

اومدم ناله کنم. ناله ای بس بیخود و بیجا.

استرس دارم. بی نهایت استرس دارم و این لعنتی دست از سر من بر نمی داره. استرس کار

استرس درس، زندگی … کاش یکی بیاد بزنه زیر گوشم بگم لعنتی ته ته همه ی دویدن ها

یه تیکه زمین یک و نیم متری اندازه قدته، چته انقدر بیخودی خودت رو زجر میدی آخه؟

عاشق تدریسم. ولی انقدر دنگ و فنگ و کوفت زهرمار اطرافش ریخته که این عشق تبدیل

به “شمارو به خیر مارو به سلامت” میشه. بله بدون سختی چیزی عاید آدم نمیشه ولی

بالاخره تا به این سختی عادت کنیم و بشه باهاش خو گرفت زمان می بره.

نزدیک بهار که میشه حالم بد میشه، دوست ندارم بهار رو. به هر دلیلی که حال ندارم الان

بنویسم ش.

دلتنگ نوشتنم دلتنگ نوشتنم دلتنگ نوشتنم. ولی نه دستهام یاریم می کنه و نه مغزم…

“هوالمحبوب”

برای روز مادر تصمیم داشتم مادر رو بفرستم یه سفر تا نفسی تازه کنه، با پدر صحبت

کردم ایشون هم رضایت دادن و در نتیجه روز سه شنبه راهیشون کردم سری به امام رضا

بزنن و لیله الرغائب دعاگومون باشن :)

رفتن شون همانا، اضطراب و نگرانی من هم همانا. از بخت بدِ روزگار این رفت مصادف شد

با شدت گرفتن اُمیکرون و من هم که به حمد و ثنای الهی با این طبع زیبایی که برای خودم

ساختم افتادم رو دور فکرهای منفی و خداخداکردن که مریض نشن و…

حضور یک فرد بی ملاحظه که مریض بود و باز میومد توی جمع مون هم باعث شده بود

این نگرانی را داشته باشم که نکنه مامان و بابا مریض شده باشن و مریضی توی سفر

خودش رو نشون بده… بگذریم از اینکه اون فرد بی ملاحظه که اصرار داشت من سرما خوردم

بعد از رفتن پدر و مادر مریضیش شدت پیدا کرد و تست داد و تست ش هم مثبت شد!

و من چقدر حرص خوردم.. چقدر حرص می خورم از حضور این آدم.

به لطف خدا مادر و پدر از سفر به سلامت برگشتن. فقط دو روزه صدای مادرم افتاده و کمی

گلو درد داره. نگرانی من همچنان باقیه. دعا کنید که چیزی نباشه :(((

“هوالمحجوب”

خیلی اوضاع قاراشمیش و مسخره شده. جوری که نمی دونی از وضعیت پیش آمده بخندی

یا گریه کنی…

+ کلافه م و بی نهایت زندگیم افتاده روی بی نظمی…

++ جدیدا خیلی زیاد گوشی بدست میگیرم و احساس می کنم این زیاد داخل گوشی بودن

بخاطر فرار کردن از کارهای عقب افتاده س. باید بیفتیم روی غلتک و تا می تونم از وقتم

استفاده درست کنم.

“هوالمحبوب”

بی دلیل بدون اینکه پشتوانه ی فکری داشته باشم، دستم رفت روی فالورهای پیجم و شروع

کردم به ریموو کردن. با دیدن پروفایل های ناشناس و پیج هایی که گاها اسم شان هم عجیب

و غریب بود بیشتر مصمم شدم به ریموو.

چند روز بعد دوباره این اتفاق افتاد و این بار، جای اینکه به ناشناس بودن و اسم های عجیب

فکر کنم به میزان تبادلی که با من داشتن فکر کردم و اینبار باز هم یک تعدادی رو ریموو کردم.

و به طرز عجیبی وقتی از 700 و خرده ای به دویست و خرده ای رسیدم احساس سبکی کردم.

بعدتر وارد فالواینگ ها شدم و باز چک کردم ببینم اصلا چه کسایی من رو فالو و بعد آنفالو

کردن. با چک کردن باز یه تعدادی رو آنفالو کردم :)

حالا اینکار نه برای این بود که مثلا حساس باشم به اینکه حتما افرادی که فالو دارم فالوم

داشته باشن نه! غالبا این افراد خانم های مذهبی بودن که مشخصا با دیدن بعضی از استوری-

هام که حقیقت خودم رو به نمایش می ذاشتم و اونها هم با دیدن حقیقت من مشکل داشتن

و بهشون برخورده بود، بودن که مثلا من با این عناوین از صدای یه خواننده ای که داره توی

محیطی که درش هستم پخش میشه استوری گذاشتم و به شوخی گفتم: من که خسته م لااقل

شما بیاید وسط!

یا اینکه هر چند روز یکبار بی دلیل عکس از خود مبارکم گذاشتم و خدایی نکرده اسلام را به خطر

انداختم و….

خلاصه مطلب اینکه از وقتی تصمیم گرفتم دیگه سانسوری نداشته باشم. از این قبیل عکس-

العمل ها زیاد دیدم و حقیقتا به هیچ جام هم نیست :)

بعد از این تحول توی پیج کلا بی رمقی ای توی اینستاگرام بهم دست داده و دیگه دلم نمیخواد

فعالیتی داشته باشم. این دل نخواستن به خاطر کم شدن فالور نیست ابدا کلا این حس داره

درونم هی بیشتر رشد می کنه و راضی َم ازش. حتی پست و استوری دیگران هم دیگه برام

اهمیت آنچنانی نداره و اگر حسش نباشه فقط می زنم میره.

دقت کردم با کم شدن حضورم توی این محیط چقدر نسبت به قبل روحم ارام تر و منظم تر شده.

انگار که باک عظیمی از مغزم بیخودی داشته با بطالت تمام پر میشده و سلیقه ی شخصیم هم به

سمت جایی که نباید می رفته.

القصه اوصیکم به مراقبت فرزندانم. رسانه ها شبیه به آدم های سواری بگیری هستن که تا

حواست پرت میشه افسار بهت می بندن و می تازونن. به خودمون و خودتون رحم کنید.

“هوالمحجوب”

اوایل وقتی عکس پروفایل ش رو می دیدم که پدرشه، با خودم می گفتم این دختر چقدر

باباییه!

راست ش تعجب می کردم، نه یکی بلکه چندین عکس روی پروفایلش بود که هر کدوم از

اونها فقط پدرش رو به نمایش می گذاشت.

**

سر یکی از کلاس ها گوشی همراه یه دانش آموز زنگ خورد و من اجازه جواب رو بهش ندادم؛

یک اینکه آوردن گوشی همراه ممنوعه

دو اینکه اجازه خواستن برای جواب دادن وقاحت محض بود!

خلاصه اینکه کل ساعت درس را به دانش آموز اجازه ندادم و وقتی ساعت کلاس تمام شد و

طبق عادت همیشگی چاییم رو بردم تا توی حیاط و سرمای زمستون بنوشم همون دانش آموز

اومد کنارم و گفت: دیدید گفتم تماسم واجبه! پدر بزرگم فوت کرد..

گفتم متاسفم و بغل ش کردم، حین تسلیت گفتن م همون دختری که عکس پروفایلش پدرش

بود رسید و ازم پرسید چی شده، که بعد از شرح من گفت که همین شش ماه پیش پدرش رو بر

اثر کرونا از دست داده. کمی از شرایط سخت اون روزها تعریف کرد، از اینکه همه بیمار بودن و

نمی شد اونطور که باید عزاداری کرد، از اینکه هنوز باور نکرده و خیلی چیزهای دیگه…

حالا که علت اون عکس هارو فهمیدم با دیدن تعویض پروفایلش با عکس های مختلف پدر توی

دلم خالی میشه..

این دوره از حیات بشر رو نسل های بعد چطور می تونن درک کنن؟!

“هوالمحجوب”

اینکه هر نسل نسبت به نسل بعدیش غر داره ، نگرانشه و یا اصلا براش قابل درک نیست

کاملا طبیعیه.هر دهه با تفاوت های مختلف از دهه های قبل رشد کرده و همین تفاوته که

 باعث میشه نسل قدیم این نگاه های منفی رو نسبت به نسل بعدی داشته باشه.

با وجود همه ی اینها من یک چیز ناراحت کننده توی نسل جدید می بینم و اون؛

بی عاری و لاقیدیشونه!

بی اندازه بی مسئولیت ن… آداب اجتماعی رو اصلا بلد نیستن و هیچ قید اخلاقی برای خودشون

ندارن.

این ها همه نگران کننده س و ثمره ی چیزی جز تربیت نادرست پدر مادرها نیست.