“هوالمحجوب”
تنها دو قدم، دو قدم فاصله ست.
دل شوق رفتن و حضور دارد، اما قدم ها…
امان از قدم ها، امان از پاهایی که خسته از طی کردن مسیرهای “نباید”
برای رفتن به جایی که “باید"درمانده اند.
امان از هوس هایی که تلخ کامی رسیدن به شیرینی ها را در دهانم ماندگار کرد.
امان از مَن! وای از مَن…
+ خدایا خودت آدمم کن..
