“هوالخالق”

دراز میکشم زیر سایه ی درختِ بید ، مجنون وار خیره میشوم به شاخه های از عشق

خمیده . . . با هر تابش خورشید ، چشم به هم میدوزم و دوباره زُل میزنم به رقصِ نوری

که از هر تکان شاخه برایم خودنمایی میکند شاید برای چندمین بار از شوقِ  در آن لحظه

میمیرم و زنده می شوم . . .

     پ.ن: کمی ناخوش دلم ! دلم ناخوش است . حال و روز نگذاشته است برایم .

                     برای نوشته های چپندر قیچی ام عذر می خواهم . ذهنم خاموش

                     است خاموشِ خاموش .