“هوالمحبوب”

“به درک” تنها حرفی است که بدجور گفتنش در دلم عقده شده.

مثلا در جاهایی دوست دارم بگویم به درک که گفتنش سرم را به باد می دهد

و یا روزگارم را سیاه می کند!

اما همیشه زمان گفتنش که می رسد با یک لبخند عاقل اندر سفیه می خورم اش!

بلاخره یک روز سر جایش خواهم گفت.

به درک هرچه شد ، شد!!!!

پ.ن: همیشه که نمی شود مودب بود:/

“هوالمحبوب”

با خودم دو دو تا که میکنم به پنج میرسم ! پنجی که با عقل مردود است ولی

می توان با دل پذیرفت .

هرچقدر که فکر میکنم به این نتیجه میرسم ؛ مگر چقدر در این دنیا عمر خواهم

کرد که بخشی از لحظاتش را سهم کدورت و ناراحتی کنم .

در نتیجه دوباره بخشیدم ، دوباره گذشتم  و تمام ناراحتی هایم را کفن پیچ در

قبرستان فراموشی ها به خاک سپردم .

“هوالقادر”

شیشه را کشیدم پایین ، ماشین طبق معمول با سرعت می رفت . باد محکم روی صورتم

سیلی میزد .

فارغ از هر چیز سعی کردم بدنم را ریلکس کنم ، چشم هایم را بستم تنم را آزاد کردم

با آن سستی تن و بادی که محکم به روی صورتم کشیده میشد فکر کردم که دارم از پرتگاهی

به پایین پرت میشوم . . .

در خیال دستانم را باز کرده بودم و خودم را بین زمین و هوا میدیدم زمینی که تنها چند ثانیه

دیگر به رویش فرود می آمدم .

پ.ن : تصمیم گرفتم  حدیث کساء بخوانم . دیگر کارم از توسل گذشته ولی باز

هم ، دوباره هم . . .

“هوالمحبوب" 

دیشب قبل خواب فکر میکردم فردا را برای خودم باشم فیلم ببینم

بخندم ،  ناز کنم،  بخورم و بخوابم. . .  

این دو روز تعطیلی را اصلا خوب نگذراندم همه اش در حال درد 

کشیدن بودم اصلا نفهمیدم از کجا آمد و رفت. 

حالا فکر میکنم اگر امروز را نروم  غیبت یکی از کلاس هایم پر می شود 

بین دو راهی هستم. . .  

هر وقت به دلم گوش دادم کمی ضرر کردم. 

خب در همین ثانیه تصمیم گرفتم نروم!  :)))

“هوالمحبوب”

دلم میگوید کیف و کفش بخر .

عقلم میگوید کیف و کفشت کاملا نو است .

در نتیجه پا روی دلم میگذارم . . .

“هوالمحبوب”

روزهایی  هستند که شبها از فرط خستگی بیهوش میشوی  ، نهار و شامت

یکی میشود و یا حتی گاهی نمیفهمی غذا را چطور خوردی .

آن خستگی و آشفتگی ، گشنگی کشیدن ها ، همه و همه یک شیرینی خاص داشت.

دلم همان روزها را میخواهد ، آن شاگردهای بزرگتر از خودم که هربار سر اشتباه و

درس نخواندنشان بخاطر بزرگتر بودنشان از خودم شرمِ تنبیه اشان را داشتم .

آن دیروقت رسیدن ها ، آن تاریکی های شب .

آن خوابهایی که تا سر به متکا نرسیده عمیق میشد . بعضی چیزها زجر دارند اما

شیرینی دارند که از عسل هم لذیذ تر است . درست مثل همان زمانی که یاد

میگرفتند و با ذوق و شوق بهشان آفرین و احسنت میگفتم . . .

“هوالمحبوب" 

اخر های عصر بود که کتابی دانلود کردم و خواندم،  خداروشکر 

خداروشکر بعد از خواندنش به خودم و وقتی که گذاشته بودم 

پایش لعنت نفرستادم :) 

خوب بود کتابش همان شب تمامش کردم. 

ولی باز هم دلم کتاب میخواهد و یا فیلمی که مغزم را به حلاجی 

بکشاند.