“هوالمحجوب”

تا پا در کتابخانه گذاشتم میخکوبِ آدمی شدم…

انگار تو بودی که کنار آن میز نشسته و مشغولِ خواندنِ کتابی.

یک لحظه همه چیز را فراموش کردم. با ذوق رفتم به طرفِ همانی که سرش پایین بود.

نزدیک شدم و آمدم بگویم: سلام کِی آمدی.

که با نزدیک شدن لبخندم مرد صورتم یخ کرد. دیدم که چشم هایم اشتباه کرده اند.

یادم آمد تو نیستی و دیگر هم نخواهی بود…