“هوالمحجوب”

1- سرکلاس منطق ، بعد از مدتی که مغزت آکبند مانده ، هیچ توقعی جز این نمیرودهمچون جُغد

گردنت را کمی مایل کنی و با آن عینک گردِ مضحکانه روی صورتت با بُهت و حیرت زُل بزنی به-

استاد و بُرد !!!!

2- مثل یک استاد تُخس رفتم و خُشک خُشک تدریس کردم ، بعدش هم استادم مرا با

نقدهایش ترور کرد ! من هم با نیش باز تمام نقدها را به دیده منت پذیرفتم .

یکی از تَهِ کلاس گفت : چه استاد باکلاسی !

آن یکی مزه پراند : استادمان چه لوس حرف میزند !

دیگری گفت : خیلی خودش را دستِ بالا میگیرد . . .

و من همچنان تُخسانه عینک روی صورتم را جابجا میکردم !!!!!

توقعی هم نمیرفت ، وقتی پوچ بروی تدریس توقع این را نباید داشته باشی که به نحو احسنت

کارت را انجام بدی . . .

تنها چیزی که برایم جالب بود ، حرف یکی از همکلاسی ها بود : تو باید سراغ فلسفه بروی !!!

3- یکی از لذت بخش ترین های پیاده مسیر را سیر کردن ، این است که دیرت شده باشد

با عجله قدم برداری به چراغ که میرسی تا میخواهی رد شوی قرمز میشود و ماشین ها برایت

می ایستند و تو با خیالِ راحت از خطِ عابر میگذری آی میچسبد !

فقط اینکه امروز یک دیوانه آقایی مریض بود همین که به ماشینش رسیدم دستش را روی

بوق گذاشت با قصد :/ من هم با تعجب به او نیشِ بازِ حاکی از بیمار بودنش خیره شدم !

4- هیچوقتِ هیچوقت نزدیک دبیرستان ها از کوچه پس کوچه ها مسیر را طی نکنید دیگر

آن زمان گذشت که با فاصله حرفی رد و بدل میشد ، این روزها باید در شهرِ خدا هم سرت

پایین باشد ! چه  برسد به اینجا و صبح های زود و خلوت و صحنه های  . . . .

5- شنیدم زلزله آمده ، دعا دعا کنان سِرچ کردم ذکرِ دروغ است را تکرار میکردم وقتی دیدم

نه ! راست است با عجله به هر طریقی که شد از دوستان مجازی خراسانی ام جویای حال شدم.

من فوبیای زلزله را دارم :( و یک صدای ترسناکی که از کودکی در سرم مانده . . .

پ.ن : خدایا امسال نه ! باشه ؟؟؟؟؟