“هوالمحبوب”

در خیابان که قدم میزنم ، اگر وسیله ای در ویترین چشمانم را به تورش بگیرد .

دلم می گوید چقدر خوب میشد اگر فلانی این را برایم میخرید . . .

نه اینکه خودم نتوانم بخرم نه ! صرفا آن لحظه آنقدر آن وسیله در چشمانم قشنگ

می شود که دلم میخواهد آن را از دستِ عزیزترین هایم هدیه بگیرم .

ولی خب متاسفانه این اتفاق خیلی نادر است .

تنها زمانی که این اتفاق افتاد در 12 سالگی ام بود که لورا همان خرس دوست داشتنی

مستربین را که همیشه با دیدنش برق به چشمانم می دوید خرید .

بعد از آن هرچیز را به نام دیگران میخرم.

میخرم و وقتی آن شخص را میبینم وسیله را به او میدهم و بعد میگویم می شود آن را

طور خاص به من بدهی . گاهی در مقابل با مسخره بازی تحویلم میدهند و گاهی

با لبخند و نگاهی متعجب تحویلم میدهند .

اگر انگشتر دستبند و یا گردنبندی بود می گویم خود فرد آن را به من بیاندازد . . .

بعد آن وسیله انگار که برایم از طرف یک قدیسه تبرک شده باشد در گنجیه دوست داشتنی-

هایم قرار میگیرد و با لذت از آن استفاده میکنم .

هیچ چیزی علی الخصوص یادگاری ها هیچ وقتِ هیچوقت در دستانم خراب نمی شوند!

پ.ن : تصویر دستبند و انگشتر مِسی که در کلاه پهلوی چشمانم را گرفت :)