“هوالمحبوب”

بشقاب را برداشتم غذا ریختم نشستم روی صندلی،  بحث داشت کم کم به دعوا

ختم ميشد.

این وسط چند مورد خودزنی  و کولی بازی هم شد.

یک قاشق پلو در دهانم میگذاشتم و رویم را به طرف صحنه جنگ میکردم

آرام میجویدم و بعد قاشقی دیگر.

غذایم که تمام شد دعوا هم تمام شده بود یکی قهر کرده بود و رفته بود اتاقش

آن طرف دیگر هم با حالتی عصبی روی مبل مقابل تلوزیون نشسته بود و تیک

میزد!

شاعر انقدر ناراحت شد از این مشاجره که غذایش را نخورد و رها کرد.

از میز جدا شد.

فقط من بودم که کاملا ریلکس مثل یک تماشاچی فیلم خیره شدم به این دعوا

و با آرامش غذایم را خوردم.

انگار دیگر از آن دختر استرسی که تا صدای کسی بلند ميشد دست و دلش

میلرزید و رنگ از رخش ميرفت، خبری نیست.

از این بابت فوق العاده خوشحالم.