“هوالشافی”
امروز شاید ، دلم برای هزارمین بار برای خودم سوخت . . .
پ.ن: از بغض هایی که گلوپاره میکنند ولی بیرون نمیریزند متنفرم
موضوع: "دلتنگ نامه"
“هوالشافی”
وقتی آروم میافتی
تا میای دست بذاری روی زانوهات یه یاعلی بگی وپاشی یکی از راه میرسه
از پشت چنان میزنه به پات که با صورت میای زمین . . .
خدایا چرا خودتو نشون نمیدی ، من فقط یبار ازت یک چیز دنیایی خواستم
اصلا شده تا بحال من بهت درخواستی کنم ؟
میم راست میگه باید از این جا رفت . . . باید فرار کرد
“هوالمحبوب”
گویند دل به آن بُتِ نامهربان نده
دل آن زمان رُبود که نامهربان نبود . . .
“هوالمحبوب”
سر مزارش که ایستادم وقیحانه زُل زدم به چهره اش که روی سنگ نقش بسته بود
نیشم تا بناگوش باز و بی اختیار گفتم :
چطوری سید ؟؟؟
یک دور روی سنگ چرخیدم به رنگ آمیزی سنگ دقت کردم !انگار که چک کرده باشم
که مزارش بی رنگ نشده باشد و کم و کسری نداشته باشد .
با چه جان کندنی آن روز در آن سرمای آخرِ زمستان رنگ های سرخ و سفید و سبز را
روی سنگ ها گذاشته بودم و
با آن قلمویی که هربار از لرزش دستانم به دستِ سرما راهش را کج میکرد و کارم را
بیشتر!
رنگ ها داشتند تمام میشدند به آن یکی ردیف ها نمیرسید با عجله چند تکه رنگ
برداشتم رفتم سر مزارش پارتی بازی کرده بودم برایش. . .بلاخره یکجا رفاقت
باید نشان میدادم . . .
و تند تند شروع کردم به رنگ زدن ، تاریخ را که نگاه کردم گفتم :
خودمانیم سید خوب در رفته ای و آن آخر آخر ها عاقبت بخیر شده ای . . .
یک رنگ میزدم و یک لرزش و در هر لرزش،
تینر را میانه میکشیدم تا بین من و کج شدن قلمو وساطت کند !
یک قلم میکشیدم و یک دقیقه حرافی میکردم انگار که با آدم زنده بحث کرده
باشم گاه میخندیدم و گاه اشک پر میشد در چشمانم . . .چقدر آن روز باتو
مشورت کردم !!!
اصلا آن روز و سرمای مزار را فراموش نکنم بهتر است …
“هوالمحبوب”
وقتی امروز صحنه های سیل سیستان و بلوچستان و وضع مردم را دیدم
دنیایی غم عالم به دلم نشست !
این مردم چقدر مظلومن . . .
چقدر از حقی که برایشان است محرومن و دم نمیزنن . . . :(
“هوالمحجوب”
ما همه شکل توییم مادر : مظلومانه زندگی خواهیم کرد بی زبان و
قانع حق دفاع از خود را نخواهیم داشت چون هميشه مقصریم!
حق انتخاب را هم نخواهیم داشت چون مومنه حق ندارد
مثلا فلان چیز از دنیا را بخواهد،
در آخر هم طوری خواهیم مردُ که همه در حسرت دوباره دیدنمان
خواهند سوخت. . .
پ.ن: دلم مرگ میخواهد وقتی میبینم هیچ کاری برای تسکین دردهايي که
میکشی از دستم بر نمی آید مادر. . . اینکه میگویند مادر راا ببین و دختر را بگیر
حقیقت محض است مادر حقیقت
“هواشافی”
دیگر نمیتوانم خودم را دلداری بدهم ! دیگر حتی دلم هم این امیدهای واهی را باور نمیکند . . .
انگار همه امیدها رنگ تیره به خود گرفته اند ! نیست ، نبود آنطور فکر میکردم !
الان جز خودت یقه چه کسی را بگیرم !؟ سر چه کسی فریاد بزنم ؟!
به چه کسی دردم را بگویم ؟!
فقط یک معجزه . . . یک معجزه میخواهم .
