“هوالشافی" 

اللّهم اغفر للمؤمنین و المؤمنات

یعنی ؛

می رسم به نیمه شبی…

که نام مرا

در قنوت خود ببری ؟؟

“هوالشافی" 

یه روزی مياد که از گذشته امون جز

فراموشی چیزی نخوایم. .  . 

#يه_روزی_مياد_خواجه_امیری

“هوالمحجوب”

دلا تا کی تمنای خودت با خویشتن داری . . .

پ.ن1: چشم هایم دیگر سوی دیدن ندارند حال دیگر تنها نیستند

عینک همراهشان است . . .

پ.ن2: ای درسها چگونه می تواناز بند شما رها شد چگونه ؟!

پ.ن3: زندگی  درسِ بزرگیست اینکه چندبار رفوزه شوی تنها به خودت

بستگی دارد . - دلداری برای خودم -

پ.ن4: کلاس دیگر رنگ همیشگی را ندارد شاید رنگ خودم عوض شده شاید . . .!

“هوالمحبوب”

وقتی ذی الحجه می رسد، ساعت خاطرات به صدا در می آید.

دو رکعت نماز مادربزرگ . . .

بعد از صوت اذان مغرب که همیشه نوازشگر گوشهایمان بود در انتظار می نشستیم

مادربزرگ نماز مغربش را بخواند تا شروع به خواندن دو رکعت نماز ذی الحجه کند

و ما با عجله کتاب مبارک را باز می کردیم و شروع به خواندن ایه ؛

- وَ واعَدنا موسی . . . و مادربزرگ تکرار می کرد  . . .

ده روز به این منوال می گذشت و  ما در آن ده روز کارمان شده بود انتظار و انتظار

انتظار برای دیکته کردن یک آیه برای مادربزرگ تا مستحبش را ادا کند.

پاهایش درد می کرد ولی همچنان ایستاده نماز می خواند خوب می دانست در

مقابل چه کسی ایستاده است.

دوباره می خواندیم ، - وَ واعَدنا موسی . . .  

- و واعَذذذنا موسی . . .

ما غلط گیرانه دوباره تکرار می کردیم -

و واااااعَددددددنا موسی . . .

گاه تکرار زیاد میشد و اشتباه پشتِ اشتباه ، ما مضطرب چشم به پاهایش می دوختیم

با تمامیِ اشتباهات ؛ می گذشتیم و اجازه رکوع را می دادیم . . .

خوب می دانستیم خدایمان مهربان تر از آن است که نماز پیرزن را نپذیرد.

از آن زمان سه سالی میگذرد و مادربزرگ همچنان نمازش را ادا می کند

با این تفاوت که دیگر رمقی در پاهایش نمانده . . .

والسلام

(1ذی الحجه 1437)

” هوالمحبوب “

آسمانت گرفته است !

چشم دوخته ای تا شاید قطره اشکی روانه شود.

بشوید تمام نیستی های پوچ دنیایت را.

ای دل ساده !

تا خواستی روی پایت بایستی عقل ناقصت

قلم پایت را شکست . . .

به گمانم چند سالی باید برای جوش خوردن

استخوانهایت صبر کنی ، صبر . . .

واژه ملموس توست . همیشه در صبر سپری کرده ای

اما هیچ غوره ای برایت حلوا نشد!

آسمان قشنگم ببار انگار دل توهم گرفته است .

ببار و بشوی هر آنچه که در ناپاکی غرق است.

دیگر اطراف روشنایی نیست!

همه در تاریکی غرق شده اند .

نه امیدی دارند و نه توکلی. . .

آن طرف دخترکی قصد گرفتن جان خود کرد و ناکام ماند.

و آن طرف پسرکی از حسادت بی پایانش چشم در زندگی

دیگران داشت تا به نابودی بکشد.

آن طرف تر زنی به امید سلامتی همسرش همچنان در زندگی اش

ایستاده غافل از اینکه مواد لعنتی تفریحی نیست بلکه ملزومی

است!

آن طرف تر کسی در جنگ و دعوا است مدام بدنبال بهانه برای

تلخ کامی خود و دیگران.

آن طرف تر کسی برای ازدواجش 7 نوع غذا و دسر و میوه

بهترین تالار تدارک دیده و کمی آن ور تر کسی تنها فقط تنها

به یک غذا راضی است تا جشن ازدواجش را بگیرد وتنها با چند

میلیون تمام مشکلاتش حل می شود!

آن طرف تر کسی فخر فروشی زندگی کذایی اش را می کند .

این دل پر است از آدم های اطرافش . . . اما چون پاهایش شکسته

توان حجم بار سنگین دیده هایش را ندارد دارد له می شود. . .

“هوالشافی”

اشک ریختن غریبانه برای سرنوشت نقاش یهودی

ایتالیاییباعث تعجب است . . .

(توضیح نوشت: فیلم زندگی اش را دیدم )

پ.ن1: اسم نقاش را نمیگم !

پ.ن2:اکثر هنرمندها به پوچی مطلق می رسند ! چرا؟

پ.ن3:دلم برای سرنوشت تلخش سوخت .

پ.ن4:کاری نکنید که پشیمونی بار بیاد حتی اگر دلتون

هولتون- حولتون،حُلتون- بده جلو.

پ.ن5:دلم گرفته :(

“هوالشافی”

چگونه هستی و من؛ 

در دنیا حیران و سرگردانم. . . 

پ.ن1: کاش برات میتونستم کاری کنم عزیزدلم 

امیدوارم به بهترین ها برسی غزل عاشقانه ام.

پ.ن2: آنکه گفت مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

 دهانش  را باید طلا گرفت.

پ.ن3: سالروز شهادت دو بزرگوار تسلیت. 

پ.ن4: نميدانم برای نزدیک شدن به آغاز حوزه خوشحال 

باشم یا ناراحت. 

پ.ن5: بعضی وقتها دوستدارم خیلی هارو از زندگیم پرت کنم

بیرون ولی نميشه.