“هوالمحبوب”

روی صندلی انتظار به کفش های آلستار و شلوار جینِ سورمه ای رنگم زُل زده بودم و

از ترکیبِ زیبایش در دلم قند اب میکردند .

با شنیدن شماره پرواز دسته چمدان را گرفتم و کشان کشان با عجله حرکت کردم .

مضطرب به اطراف نگاه میکردم و با خودم می گفتم نکند فراموش کنند و به فرودگاه

نیایند با دیدنِ دخترک و مردی که حدس زدم پدرش باشد این اضطراب کوله بارش

را جمع کرد و رفت .

خانه ای باصفا داشتند .

آن شب پر از حس و حالهای قشنگ بود ، گردش خنده . دیدن و …

اما روزِ بعد پدر بی خبر نیست شد ، در واقع باید گفت : گم شد !

با غیابِ پدر چمدان من هم غیب شد . . . لپتاپم کیفش بود ولی خودش نه !

گوشی همراهم هم همینطور .

فارغ از نبود پاسپورت و . . . و تمام کارتهای شناسایی هویتم در کشوری غریب ، بیشترین

نگرانی نسبت به غیب شدن پدر دخترک بود .

هر دو فوق العاده نگران بودیم و احساس خطر میکردیم .

در همانجا هم به یادِ این وبلاگ بودم و تصمیم داشتم تصاویری برای اینجا ثبت کنم .

شب دوم پر از استرس گذشت ، من و دخترک مثل دو گنجشکی که در لانه اشان تنها هستند

چسبیده به هم با لرز به خواب هشیار رفتیم .

فردای آن روز من چمدانم را خالی پیدا کردم . آن را روی سقفِ کمد دیواری چپانده بودند .

به فکر افتادم که سریعا بروم سفارت ایران و برای بازگشتم اقدام کنم .

دیگر ماندن را جایز نمیدیدم . . .

بعد از این افکار بود که چشم باز کردم و خودم را در اتاقم دیدم !!!و یک نفسِ راحت کشیدم .

پ.ن1: راستش جزئیات زیاد داشت بنابه دلایلی وارد ریز مسائل دیده شده نشدم .

پ.ن2: کُره جنوبی بودم :) ولی احساس میکنم سئول نبود ! از ساختار شهری میشد حدس زد.

پ.ن3: از خوابهای من میشود فیلم ساخت . (خنده)