“هوالمحجوب”

اگه در توانم بود و همه ی زبان ها را می فهمیدم، دوره می افتادم. کشور به کشور می چرخیدم

یک گوشه در شلوغی های شهر  انتخاب می کردم. هرکس که دلش می خواست می نشست

مقابلم و هرچه در دلش بود از راز مگو تا هر حرفی که سنگینی ش سینه اش را بدرد آورده

بدون ترس از فاش شدن از قضاوت شدن با من درمیان می گذاشت، خالی و سبک می شد

می رفت و دیگر هیچوقت من را نمی دید.

+ شنونده ی غریبه

++ شغل شریف درد کم کنی