“هوالمحبوب”

وقتی تلفن را در خانه کشف کردم ، تا صدایش در می آمد برای رسیدن به آن و جواب

دادنش دوی ماراتن انجام میدادم . طوری که مثلا اگر در اتاق ها پخش و پلا بودم با

زنگش چنان میدویدم که همه می فهمیدند باید من تلفن را جواب بدهم .

آنموقع ها سنی نداشتم و قطعا بعد از یک احوال پرسی که پشت تلفن انجام میشد

مجبور به دادنِ گوشی دستِ بزرگترها میشدم .

بعدها آنقدر تلفن عادی شد که دیگر برای جواب دادن و ساکت کردنِ صدای زنگش

رغبت بلند شدن و رفتن به طرفش را هم نداشتم چه برسد به آن دویدن ها و ذوق

مرگ شدن ها  .

آنقدر این روال طی شد تا رسید به زمانی که اگر خدایی نکرده صدای زنگِ تلفن در

روز خیلی بصدا در میاید ! آنوقت غر زدن هم هنگام جواب دادن و ساکت کردنِ این

صدا اضافه میشد .

بعدها که تلفن همراه به دستِ تمامِ اعضای خانه اضافه شد . دیگر صدای زنگِ تلفن

خانه کم رنگ شد . تا جایی که فقط برای کم کردنِ هزینه تماس ها دست به دامانِ

تلفنِ ثابت میشدیم .

کسی هم دیگر شماره های خانه را به یاد نسپرد و شماره های همراه جایگزینِ

ارتباط شدند . شاید کسی دیگر دلش نمی خواست زنگ بزند و بگوید با فلانی کار دارم

و چند دقیقه منتظر بماند که فلانی از سرویس بهداشتی خارج شود و یا از دورترین

نقظه خانه علی الخصوص اگر طبقه های دیگر خانه باشد تشریف فرما شود و جواب

یک سوال کوتاهش را بدهد .

تلفن همراه لذت بخش ترین قسمتی که داشت پیامک هایش بود .

یک پیامک میزدی و منتظر جواب طرف مقابل می نشستی . با هر پیام می دویدی

سمتِ تلفن تا ببینی چه کسی ، چه متن ، چه گفت و گو ، و اصلا چه لطیفه ای را

برایت فرستاده  است . . .

اما حالا با گذشت زمانی که از نظر من خیلی هم زیاد نیست آنقدر ارتباط و چت

راحت شده است و هزینه ها پایین آمده که دیگر پیامک اخرین راه برای ارتباط گیری

شده است .

لبِ کلام من این است که دیگر امروز و فرداها هیچکس طعمِ آن انتظارهای شیرینِ

رسیدنِ جوابِ پیامکشان به مخاطبهای خاص و عام ، نخواهد چشید .

چیزی که شیرینی اش همچنان زیر دندان های من باقی مانده .

انتظارهای خوش آیندی که دیگر تکرار نخواهند شد . . .