“هوالمحبوب”

شکموها این حرف را خوب می فهمند ! وقتی که در مراسمی و یا رستورانی غذای مورد علاقه امان

سرو می شود با چه ولعی شروع به خوردنش می کنیم ، آنقدر غرق لذتِ طعمش می شویم که پاک

فراموش میکنیم که معده ما چقدر گنجایش دارد . وقتی غذا تمام می شود و دلدرد پشت بندش

می اید .

تازه به خودمان می اییم و می بینیم آن لذت گُذرا ارزش دلدرد بعد و یا حتی چاق شدن و به خطر

افتادن سلامتی  نداشت . زمانی متوجه می شویم که لذت لحظه ای تمام می شود و ما در عاقبت

آن لذتی که گذشت دست و پا می زنیم .  

گاهی وقتها هم هست که برعکس می شود . تصور کنید که هر روز صبح از خواب شیرینتان می

گذرید و برای رفتنِ به کلاس درس یک مسیر طولانی را طی میکنید . پیش می اید که اغلب شما

از دورهمی و جشن های خانوادگی و دوستانه فاکتور میگیرد تا فلان درس را ارائه بدهید .

زمان امتحانات شب زنده داری ها می کنید و خیلی روزها از خستگی نمی فهمید روی کتاب درس

کی خوابتان برده است . اما وقتی فارغ التحصیل می شوید تمامِ آن زحمت ها و زجرهایی که برای

رسیدن به ان روز کشیده اید کوله بارشان را جمع میکنند و جایش یک لذت شیرینِ همیشگی باقی

می گذارند .

تفاوت این دو چقدر زیاد است  :

1-    کاری که لذت اش می گذرد و نتیجه اش چیزی جز عذاب و ناراحتی نیست.

2-    کاری که رنج و سختی اش می گذرد و در عوض یک پاداش شیرین از آن باقی می ماند .

(نهج البلاغه/حکمت 121)

 قبل از شروع هرکاری اگر این دو نکته را در نظر بگیریم قطعا می فهمیم که کدام کار

ارزش انجامش را دارد .