“هوالمحجوب”

کنار تو خودمم… خودِ خودِ خودم

با تمام فکرها و برداشت هایی که بهش رسیدم. با همه نتیجه ها و اشتباهاتی که ثمر داشتن.

تو تنها کسی هستی که انقدر راحت برات از دانسته ها و داشته های مغزم حرف می زنم.

انگار اهلیِ شنیدنشونی و من بیمارِ حرف زدن.

جوری که وقتی میری و نیستی فک و زبانم درد می کنه. این واقعا عجیبه. از منی که خیلی

میل به حرف زدن طولانی ندارم واقعا بعید و غریبه

+ رفقا نورن رزق ن… نعمتن.