“هوالمحبوب”

هیچ چیز جای خودش نیست. چطور می توانم توقع داشته باشم؟! چطور می توانم بخواهم که در

این شرایط، شرایطی که تنها چند ساعت فرصت خواندن دارم و فردا، فردایی که نتیجه ی چندماه

را مشخص می کند سرسری نگیرم.

چطور می توانم توقع داشته باشم که زبانم شروع به گردش نکند و جای ریختن مهملات کمی و یا

اصلا گوشه ی نگاهی به کتابی بیاندازم سالهاست که شاخِ تمام کابوس هایم شده.

توقع بی جایی ست. وقتی نمی توانم حتی اراده ی کنترل زبان و دست و بدن و ذهنم داشته باشم

چطور حالا در این نقطه ی ایستاده بخواهم همه چیز روال طبیعی داشته باشد؟!