“هوالحبیب”
تمام دنیا را هم بدهند ، چه سود؟!
وقتی تو را ندارم!
پ.ن: خودت را به من بازگردان. . .
ارسال شده در 1 شهریور 1396 توسط . . . ماریا . . . در دلتنگ نامه, حضور من تا ظهور تو, قریب اما غریب, عاشقانه هایم برای تو
موضوع: "قریب اما غریب"
“هوالمحبوب”
حفاظت چه امر عجیبی است !
گاهی برای محافظت از خود چیزی میشوی که نیستی ، رفتاری میکنی که برای خودت
نیست ، زبانی دراز میکنی که تا بحال به آن اندازه کش نیامده است . . .
وارد جلدی میشوی خبیث ! و بعد وقتی از تمام اینها خارج میشوی و می شوی خودت
در اینه به خودت نگاه میکنی و میگویی : این من بودم !؟؟؟
پ.ن1: گاهی نیاز است رنگِ خودت نباشی .
پ.ن 2: خدایا لطفا مغزم را کار بنداز تاداستان را تکمیل کنم و بفرستم .
پ.ن3: دلم چقدر تورا میخواهد دوست .
“هوالمحجوب”
هرچه قدر فکر میکنم ، نمی فهمم که معماری سنتی ایرانی چه هیزم تری به ما فروخت
که اینطور ناجوان مردانه از زندگی امان دورش کردیم !!!
همه امان چپیده ایم در قوطی های کبریتی که خودمان هم رضایت قلبی از بودن در آن
نداریم.
به ثانیه نکشیده در خانه دلهایمان می گیرید و شکوه از زمین و زمان میکنیم .
فرهنگ های دیگر را وارد زندگی هامان کرده ایم . . . آپارتمان نشینی بزرگترین ظلمی بود
که ما به خودمان کردیم.
آپارتمان که آمد فرهنگ ناب و معماری اصیل ایرانی که رفت.
حریم ها شکسته شد !
اتاق مخصوص مهمان برچیده شد ، محرم و نامحرم به راحتی وارد حریم خصوصی خانواده
میشوند .
سرویس بهداشتی که پر از آلودگی است بیخ گوشمان رسید !
آشپزخانه اولین بار یکی از دیوار هایش برداشته شد ، بعد یک دیوار تبدیل به دو دیوار
شد بعد دو دیوار تبدیل به کل چهارچوبش شد . تا جایی که وقتی مهمان می آید
درون حلقِ آشپزخانه قرار میگیرد ! آنقدر هول -حُل ، حول-هُل-میشویم که نمی فهمیم
چطور پذیرایی کردیم.
من با تمام این زندگی به این سبک مشکل دارم .
خدایا انقدر پول به من و امثال من بده تا خانه امان را همانگونه که درست و اصیل است
بسازیم .
آمین
با تشکر بنده ی پررو ات . . . :)))
“هوالحبیب”
سال نو بهانه است.
سال زمانی برای انسان نو می شود که تصمیماتش نو باشد.
وگرنه چه دلیلی دارد آدمى که سالش را پر از نقص اخلاقی و
پسرفت گذرانده و همچنان بر همان اصول پایدار مانده خوشحالی
کند.
تصمیم دارم اگر عمری باقی بود، این سال را برای خودم باشم.
بیشتر به خودم برسم، کمتر غصه دار شوم.
زیاد بخوانم و زیاد گوش بدهم. زبانم کمتر بچرخد و گزیده گو
شوم.
تصمیم دارم این سال تنبلی را در 95 رها کنم و صدای گریه
هايش را نادیده بگیرم.
کاش بتوانم تلاشم را دو برابر کنم.
می خواهم انقلاب کنم در درونم .
یک انقلاب شیرین، انقلابی که تمامِ بدی هایم را در دادگاهش به
چوبه ی دار محکوم کند.
می خواهم از نو خودم را بسازم . . .
ان شاء الله
پ.ن1: برای هم دعا کنیم. . .
پ.ن2: ماهی عزیزم، لبخند جان، مریم خاتونِ مهربان، اقا مهدی و
اقا سجاد، بلوچی جانم، تسنيم عزیزم، رنگ خدای عزیز، خانم
اسلامی جانم، و پشتیبانی عزیز . . . براتون از خدا نه فقط در این
سال در تمام روزهای خدا خیر و رحمتش را می خوام ان شاء الله
که روزهای جدید پر از اتفاقات ناب باشه براتون.
پ ن3: خوانندگان خاموشی که همچنان با چشم دنبال
میکنند روزهای خوبی را از خدا براتون می خوام.
“هوالمحبوب”
یکی از ضعف های بزرگِ من ، کنترل نداشتنِ هنگامِ دیدن کیف و کفش است !
خیلی تلاش کردم این علاقه ی زیادِ نسبت به کیف و کفش را اصلاح کنم ولی نشد .
حتی یکبار اقای روانشناس سر این موضوع فرمودند من آدم نرمالی نیستم !
من هم در جوابش گفتم : از نظر شما روانشناس ها همه آنرمالند و فقط شما نرمالید !
وقتی تصویر کیف های چرم اَفرا را میدیدم دلم ضعف میرفت و با خودم میگفتم الان
نه ماریا بعدا !
اما این الان نه اِ من همراه با دلیل شد ، یعنی حتی عقلم هم مثل احساساتم علاقه مند
به خرید کیف و کفش است !
عقلم دلیل تراشید که کیفهای دوشی ات دارند خراب می شوند و آن دو تا هم از چشمانت
افتاده خودت میدانی به زور از آنها استفاده میکنی بیا و یک کیف شیک بخر و آن دوتا را
رها کن !
حقیقتا منطقی صحبت میکرد ، دو تا کیف دوشی ام که بند های بلند دارد یکی چرم رویش
سابیده شده و رفته آن یکی هم بندهایش از بغل بخاطر سنگینی کیف داغان شده .
در نتیجه تسلیم خواسته ی نفسانی ام شدم وشروع کردم مثل کسی که دارد از مغازه ای
خرید میکند موشکافانه کیف ها را برانداز کردن.
یک کیف دیدم که مخلوطی از مخمل و چرم بود ، کاری بود که رویش مخمل بود .مخمل ها
هم طرح سنتی داشتند و مثل فرش و و قالی های اصیل ایرانی بودند و رویش چرم گاو
آمده بود و پشتکار و داخل کار هم چرم بود نسبت به زیبایی اش قیمت خوبی هم داشت .
اول از همه عقل را وسط کشیدم و از دوستانم پرسیدم که دقیقا این کیف را دیده اند یا نه
یکی از بچه ها گفت این کیف را در سپهسالار دیده و قیمتش از صد و چهل شروع میشده
خب جانِ رفتنِ به تهران در این زمان را اصلا ندارم . اصلا نمی توانم هم فکر کنم که بخاطر
یک کیف بروم و آن شلوغی را تحمل کنم .
در نتیجه تصمیم گرفتم اینترنتی سفارش بدهم .
مدام عکس را پایین و بالا میکردم و اندازه کیف را با چشم ترسیم میکردم .
انقدر با خودم کلنجار رفتم که خودم را منصرف کنم که نشد .
آخر تماس گرفتم تا سفارش بدهم .
چه بگویند خوب است ؟!
این کار تمام شده خانم !!!! با چه ذوقی زنگ زده بودم :( با ناراحتی پرسیدم شارژ نمی شود ؟
فرمودند شاید اردیبهشت :((((
در عمرم اینطور کِنِف نشده بودم . . .
“هوالمحجوب”
هم وقود النار . . .
هم خودشان را میسوزانند ، هم دیگران را !
“هوالمحبوب”
هر از چندگاهی دلم میخواهد به کلیسایی پناه ببرم !
به طرف اتاق اعتراف بروم ، هرچه که به ذهنم میرسد به پدر بگویم
بعد هم با دلی سبک گوشه ای در کلیسا بنشینم و به آواز سوزناک
کلیسا گوش بدهم . . .
پ.ن : لطفا قضاوت کنیم !!!
