“هوالمحجوب”

من سخت محتاج توام ، آن زمان که در افکار شنیع خود غوطه ورم  .

آن زمان که تو را در محکمه ی خود محکوم می کنم .

آن زمان که در شادی هایم بودنِ تو را خط می زنم .

آن زمان که فراموش می کنم پیمان های گذشته ها . . .

بزرگی و کوچکی ام فرقی ندارد ، فرقی ندارد که بر جایگاه مهتریت تکیه زده باشم و یا

چون بی کسان و بی جامِگان در جهان سرگردان باشم .

من اما سخت محتاج توام در هر لحظه . در تمامِ دم و بازدمهایم . . .

این من را به حالِ خود رها مکن !