“هوالمحبوب”

بعضی حرفها ، مثل نیش زنبور عسل می ماند ! حرفها در اوج حالِ بد سرازیر میشوند

درست مثل عصبانیت زنبور که نیش میزند ، بگویی مرده ای . . .

خُرد میشوی ، و نهایتا آب می شوی.

این حرفها را مگو ، هیچ جا حتی برای خودت ! مثل نُتِ مرگ می مانند تا از زبان

نواخته میشوند دلت طعم مرگ میگیرد !

اصلا همان بیت شعر :

سخنی كز سر راز ، زده در جانت چنگ ،

به لبت نيز، مگو

است / .

در نهایت نتیجه تمام حرفهایم می شود این :

درد خود را به دل چاه مگو

استخوان تو اگر آب كند آتش غم ـ

آب شو، « آه » مگو