“هوالمحبوب”

امروز سرِ کلاس آموزشی وقتی داشتم کارم را انجام می دادم و توضیحاتی را می دادم

یکی از ترم اولی ها خیلی تند و جهشی شروع کرد به صحبت کردن!!!

جو کاملا بهم ریخت، خیلی آتیشش تند بود و مدام پشت سر هم  من و همکارمو

بسته بود به رگبار. خواستم سکوت کنم و اجازه بدم هرچی تو دلش هست خالی کنه

ببینم دقیقا چند چنده. اما دیگه انقدر بد صحبت می کرد و تُن صداش تقریبا داشت

تبدیل به فریاد می شدکه دیگه سکوت جایز نبود. سریع با یه صلوات همه را دعوت

کردم به آرامش. بعد هم خطاب به همان خانم گفتم: دعوا داریم!؟

از خدا که پنهون نیست. از شما چه پنهون دقیقا وسط معرکه این زبون تلخم شروع

به چرخش کرد و ریزِ ریزِ کاملا شیک طرف را شستم گذاشتم کنار!!!

نه اینکه مغروضانه حرف زده باشم و یا چه می دانم عصبی شده باشم نه. بیشتر

چون حرفش منطقی نبود و الکی داشت وقت کلاس را می گرفت اذیت شدم. هم من

هم همکارم کلی تلاش کردیم قانعش کنیم و جواب سوال هاش را بدیم. اما انگار بناش

را گذاشته بود رو پافشاری حرفهاش… چه حرف حق می شنید چه نمی شنید.

نرود میخِ آهنین در سنگ!