“هوالمحجوب”

کوچکتر که بودم ، زن عموجان برایم یک عروسک بافته بود ، چیزی شبیه به چارلی چاپلین!

یک کلاه دراز روی سرش داشت ، دستهایش را در جیب شلوارش کرده بود .

و به من همیشه لبخند میزد . . . تا همین چند وقت پیش در انباری خانه دیده بودمش .

کاش همان لحظه برش میداشتم درست مثل همان کلاهِ روسری مانندی که پشتش یک پاپیون

بزرگ و گیسِ بافته شده بافتنی بود . . .

وقتی امروز عروسکی را که مادر برای دردانه کوچک خریده بود دیدم ، تمامِ تصویر ذهنم رفت به

همان دوران و بازی با آن عروسک . . .

درست است آن موقع ها خیلی بازی با آن نمیکردم و صرفا در بازی هایم نقشِ پدر و یا همسر

عروسک دخترِ دیگرم داشت .

ولی واقعا دوستش داشتم .

همین الان هم عاشق عروسک های بافتنی هستم :)

پ.ن: عروسک دستباف است ، مادرجانمان هم مثل ما ارادتِ خاصی به کارِ دست دارند :)