“هوالمحبوب”

وقتی به خیابانی میرسم که هم شلوغ است هم سرعتشان بالاست و نه پل عابر دارد و

نه خط عابر (ممنون از آقا مهدی). . . جمله یا رد میشم یا له میشم را زیر لب تکرار میکنم و می روم جلو !

امروز هم از آن روزهایی بود که باید رد میشدم ، ولی نمیدانم چرا ماشین ها دلشان

میخواست لِه بکنند !

یک پژو آنجا را پیست ماشین سواری اشتباه گرفته بود بعد از سبقت از اتوبوسی که

مقابل دیدم بود مستقیم آمد طرفم !

دروغ چرا گفتم پس تا چند ثانیه دیگر پخش زمین میشوم که اتوبوس سرعتش را کم کرد

و فرار کردم !

وقتی رد شدم در دلم میخندیدم و میگفتم : اگر میخورد تا چند روز معاف بودی از هرچه

کلاس و . . . نیشم تا بناگوش باز شد از تصور این مرخصی لذیذ .

سوار ماشین دیگری شدم تا دیر نرسم که دستش درد نکند این پژو مستقیم رفت و رفت

زد به یک سمند و منِ بینوا هم با پیشانی تشریف بردم بالای شیشه روی آفتابگیر. . .

کف دستم را بو نکردم که مسیر پنج دقیقه ای با ماشین را کمربند ببندم آنهم داخل شهر !

خلاصه اینکه تصادف روزیِ امروزم بود.

بعد هم مثل جت از ماشین پیاده شدم و با چه سرعتی راه میرفتم چادرم هم مثل

شنل زورو در اسمان پخش بود !!! زدم از کوچه  و پس کوچه ها بروم تا زود برسم که

یک مُچ گیری هم داشتم ! آن اطراف سه تا مدرسه دبیرستان دخترانه است !

خدایا الان من یه حرف بزنم میگی فلانِ ! نشستی آن بالا هرچه چرت و پرت من میگویم

همان را پیاده میکنی !!! خب جانِ من این درست و حسابی ها را عملی کن !

پ.ن: دلم برای راننده ی بینوا سوخت !