“هوالمحبوب”

اولین باری که طعمِ هیجانِ بیش از حد را چشیدم ، در فرودگاه بود . . .

آن زمان اصلا فکر نمی کردم یک روز اینطور قلبم بخاطر دیدار به این وضع بیافتد .

یادِ دوستی افتادم که می گفت در چند سفر به عِراق چندبار به دلایل امنیتی از

نجف برگشت خوردند ایران ، اجازه ورود به کربلا را نداده بودند .

می گفت وقتی بعد از چندین سفر و برگشت بلاخره وارد حرم امام حسین علیه السلام

شدم همانجا با اولین نگاه به ضریح افتادم ، وقتی به هوش آمدم خادمین اطرافم

بودند می گفتند چیزی نیست هیجان زده شده ای ، می گفت با همان حال چسبیدم

به ضریح و آنقدر گریه کردم تا دلم ارام گرفت .

من اما این بی حالی و بی هوشی را در هواپیما کشیدم . مهماندار ها مدام می رفتند

و می آمدند . خودم می دانستم چه مرگم است . احساس می کردم هر لحظه امکان

دارد قلبم از تپش بایستد . یکبار فقط یکبار اینطور شوقِ رسیدن را درک کردم . . .

مابقی با اشک ریختن قابل کنترل بود ! آن بار خاص بود خیلی خاص .