“هوالمحبوب”
عزیزدِلم! سختی و رنج مرگ نمیاره، تحمل کن…
“هوالمحبوب”
از اون روزی که اومدم گفتم از این به بعد روتین می نویسم 17 روز گذشته و من واقعا
انقدر شلوغ بودم که حتی گذر زمان را حس نکردم :)
“هوالمحبوب”
دلم برای نوشتن تنگ شده. از این به بعد روتین می نویسم که هم قلم خشک نشه و هم
بمونه به یادگار ازم..
“هوالمحجوب”
دیشب با عبدالله رفته بودیم کافه، قبل از سفارش اصلی یه فنجان چای سفارش دادیم
که در کمال تعجب با یک لیوان چایِ زمخت رو برو شدیم. به گفته عبدالله چای تازه
دم نبود. منی که این چیزا حالیم نیس و خیلی تو نخ چای نیستم اهمیتی ندادم و با
لذت چای زعفرانیِ هل دارمُ سر کشیدم. چند دقیقه بعد از چای سفارش اصلی اومد
و ما دو شکمو افتادیم به جون اون.
بعد هم شروع کردیم به حرف زدن چیزهایی که خیلی لازم نبود. ولی انگار باید گفته
می شد. هرچند که برای اولین بار اشک هام جلو عبدالله راه خودشونُ پیدا کردن و ریختن
بیرون. ولی خب فقط دو قطره بود. فقط دو قطره.
دختره اومد دیس های خالی شده را از روی میز برداره. پرسید طعم ش چطور بود؟!
راضی بودید؟! منم خیلی ریلکس گفتم کمی خامه ی سس زیاد بود دلُ می زد. چیزی نگفت
فقط یه نگاه به ظرف سسی که حسابی تمیز شده بود و انگار نه انگار قبلش سسی توش
ریخته شده کرد و رفت.. و راستش بعد از رفتن ش یهو هر جفتمون از خنده منفجر شدیم!
+ آیا واقعا خالی بودن ظرف سس به معنای خوش آمدن است!!؟؟ شاید یکی دوست نداشته
اسراف بشه :/
++ امیدوارم دختره هم مثل من فکر کنه.
“هوالمحبوب”
یه بزرگواری هم هست هر وقت خلاف رای ش عمل می کنم بهم میگه بچه!
باشه من بچه، شما که بزرگی باید حالیت باشه برای با بچه سر و کله زدن سن و سالی ازت
گذشته…
+ واقعا درک اینکه آدم اینطور راحته سخته؟! من نخوام بهم محبت کنید باید کیو ببینم؟؟
++ می فرماد می خواستم زنگ بزنم به مادرت شکایتتُ کنم :)) خدایاااا…
“هوالمحجوب”
بی زمانی و بی مکانی عجیبی رو دارم درک می کنم. جسمم اینجاست، ولی انگار نیستم.
سالهاست برای اینجام ولی انگار تازه وارد و غریبه م باهاش.
زمان بی مفهوم ترین چیز شده، شب ها میل به بیرون زدن از خانه را دارم. دلم می خواد
ساعت ها قدم بزنم. فقط چشم بشم و توی سکوت نگاه کنم. گوش بشم و بشنوم.
ساعت ها بشینم روی نیمکتی و تماشا کنم.
من گم شدم! کسی نیست پیدام کنه… کسی نیست دست هامُ بگیره.
“هوالمحبوب”
گفتم نمی تونم ببخشم!
گفت: اونُ نبخش، خودتُ ببخش…
