“هوالمحجوب”

ذات انسان همراه با تعاملِ، ما آدم ها نیاز داریم به کنار هم بودن. به محبت کردن به هم. به

لبخند زدن به هم. به شریک داشتن در شادی و غم… تک تکِ ما برای بودن به  هم نیاز داریم.

و این نیاز باید همراه با محبت برطرف بشه.

اینکه گاهی تصور کنیم تنهایی میشه زندگی کرد، تنهایی میشه شاد بود، تنهایی میشه خندید

و تنهایی میشه اشک ریخت. بزرگترینِ اشتباهِ!

همیشه تهِ این تنهایی یک خلع هست، یک بیماری هست که کم کم خاموشت می کنه بی -

روحت می کنه و در آخر می کشه! اغلب ما مردیم. مردن همیشه اضمحلال جسم و آن مرگی

که در خاطر داریم نیست… تلخ ترین بخش زندگی یک انسان می تونه این باشه که بدونه،

کسی در انتظارش نیست. و راحت تر بگم کسی را نداره…

آدم های تنها زودتر از دیگران میمیرن، منتها خیلی خاموش و ساکت!

توضیح عکس: در تصویر پاره آجر معروف-گوشی همراهم- را مشاهده می نمایید!!!

“هوالمحبوب”

تا قطار اولین گازش را داد و شروع به حرکت کرد، صدای  خش خش باز شدن خوراکی ها بلند شد!

بعد هم اسانس انواع خوراکی ها فضای واگن را گرفت… همه با ولع شروع کردن به خوردن.

وقتی هم خوراکی ها تمام شد نشستن به نگاه کردن گوشی همراه! این خیلی بدِ که وقت گذراندن

ما تو مسیر مخصوصا در قطار فقط صرف خوردن بشه… توی اون لحظه داشتم افسوس می خوردم

که کاش به جای این حرکت. بجای خوردن و گوشی همراه. همه دستشان کتاب بود. اصلا در کنار

خواندن و مطالعه خوراکی هم بخورن! چه اشکالی داره؟!

****

هیچوقت نتونستم خودم را قانع کنم تو مکان عمومی خوراکی بودار بخورم. خیلی وقتها پیش آمده

بخاطر کسری وقت غذا نخوردم از گشنگی هلاک شدم ولی نه توی تاکسی و نه توی قطاری که یک

عده ادم دیگه نشسته باشن شروع به خوردن کردم و بوی غذا توی همه جا پخش کرده باشم…

مگر اینکه پاشم به دونه دونه آدم ها تعارف کنم :/

+ چطوری از گلوتون پایین میره!!!؟؟؟

“هوالمحبوب”

یکی از هیجان انگیزترین های مسافرت تنهایی شانسِ داشتنِ راننده خوبِ :) راننده هایی که از

بدو نشستنت شروع می کنن به صحبت کردن و این تنهایی و سکوت را می شکنن… تا میفهمن

تنهایی و جایی را نمی شناسی، دونه دونه موارد امنیتی را برات توضیح میدن و ازت می خوان

مراقب باشی، ریز ریز آدرس میدن تا اذیت نشی و…

چقدر خوبه که آدم ها نسبت به هم تعهد داشته باشن، بدون اینکه شناختی از هم داشته باشن.

اگه همه ی آدم ها نسبت به هم این حس را داشتن، این بی تفاوتی را از بین می بردن، دنیا

بهشت می شد :)

“هوالمحبوب”

فکر کنم نیازی به متن طویل و گفتن احساسات نیست :)

فقط در همین حد عرض کنم که از بدو ورودم یک نَمِ بارانِ دل انگیز

زد و بعد اینجانب در کمال پررویی این هوای دل پذیر را گذاشتم پای

خوش قدمیِ خودم (نیشِ باز)

پایان نوشت: اصلا من وجودم پر از برکتِ ( هاهاها)

“هوالمحبوب”

آمدم بگم من برای اولین بار سکوت را شکستم و از حقم دفاع کردم!

فقط نمی دونم چرا بلاک شدم!!! ( خنده از تهِ دل)

“هوالمحبوب”

سلام علیکم!

احتراما به استحضار می رسانم، اینجانب میم.خ متولدِ یک هزار و سی صد و هفتادوسه به مدت

72 ساعت در این مکان ردپایی نخواهم گذاشت :)…

ومن الله توفیق

پ.ن: دعا کنید برام تا دعا کنم براتون ؛) کامــــلا عادلانه!

بعدا نوشت: به 72 ساعت نرسید :)))

“هوالمحبوب”

یک بغضی داره گلوم را چنگ می زنه، یک نفسی داره تنگ میشه. یه قلبی شکسته!

ترک برداشته. خیلی وقت بود همچین حسی نداشتم. خیلی وقت بود خورد شدنم را

احساس نکرده بودم. خیلی وقت بود، خیلی…

اینکه خدا جای حق نشسته، اینکه خدا عدالت را رعایت می کنه، و کلی اینکه ی دیگه

راسته! حقیقته! اصلا هرکی شک داره احمقِ…

پ.ن: شکایتت را ببرم!؟ نه! دلیلی نداره شاکی باشم. وقتی خدا خودش اتمام حجت کرده

بود!

پ.ن2: حس می کنم یه تریلی از روم رد شده!